Έχοντας πλήρη επίγνωση της σημερινής καταστροφής, με θλίψη για όσα έγιναν και σεβασμό σε αυτούς που έχουν πληγεί ποικιλοτρόπως, διαλέγω πολύ προσεκτικά τα λόγια μου για να ρωτήσω: πόσοι από αυτούς που παραπονιούνται για την έλλειψη κατάλληλων υποδομών (που ναι, υπάρχει) και για την καθυστερημένη ανταπόκριση σε εκατοντάδες περιστατικά ταυτόχρονα (που φυσικά ναι, υπάρχει), πόσοι από αυτούς έχουν χτίσει και μπαζώσει ρέματα και παραλίες, αλλά περιμένουν να σωθούν τη δύσκολη στιγμή από κάποιο θαυματουργό μηχανισμό που …δεν υπάρχει?
Όσες και αν είναι οι προπαρασκευαστικές ενέργειες, πέρα από τις αρμοδιότητες των τοπικών φορέων και τις ευθύνες των συντονιστών, πέρα από κάθε αντανακλαστικό και κάθε νομοθεσία, πρέπει να καταλάβουμε πως Η ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΜΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΦΙΚΤΗ ΧΩΡΙΣ ΤΗ ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΕΥΘΥΝΗ ΚΑΙ ΣΥΜΒΟΛΗ.
Όχι, δεν είχαν παρανομήσει όλοι όσων καταστράφηκαν οι ζωές ή οι περιουσίες σήμερα. Όχι δεν φταίνε οι πολίτες που βρέθηκαν στο έλεος μιας ισχυρής καταιγίδας, ούτε όσοι από τις δυνάμεις διάσωσης πάλεψαν για ό,τι σώζεται. Υπάρχουν και κάποιοι που πληρώνουν τα λάθη των υπολοίπων, και όλοι μαζί σαν μία Κοινότητα σηκώνουμε μεγάλο βάρος.
Αν όμως ολονυχτίς ρίχνουμε οι ίδιοι μπετά μέσα στα ποτάμια και ολημερίς ψάχνουμε ευθύνες στον κρατικό μηχανισμό και στους δημόσιους φορείς, ε όχι!!!! Δεν σώζεται τίποτα. Το υλικό που κατεβάζει το ρέμα, είναι το έδαφος που βγάλαμε όταν χτίσαμε, το έδαφος που κάψαμε, το έδαφος που αντικαταστήσαμε με θεμέλια, parking, οικοδομές, υπόγεια, ημιυπαίθριους, τζαμαρίες, πεζόδρομους.
9 δισεκατομμύρια τόνοι από χώμα και πέτρες και εδαφικό υλικό καταλήγουν στη θάλασσα κάθε χρόνο!
Η καταστροφή προέρχεται από τους ανθρώπους και επιστρέφει σε αυτούς. Μια απόφαση ζωής είναι να παραμείνουμε ενεργοί, ενημερωμένοι, υπεύθυνοι και ψύχραιμοι. Μας περιμένουν δύσκολα. Δυστυχώς.
Ερμιόνη Γιαλύτη
Τα σχόλια είναι κλειστά.