7ο Δημοτικό Χανίων- “Παιδιά ενός κατώτερου θεού”

Αγανάκτηση προκαλεί το κείμενο της Μαρίνας Σαριδάκη από την εθελοντική ομάδα “Χαρίζω Ελπίδα” για το 7ο Δημοτικό σχολείο Χανίων. Αγανάκτηση και θυμό. Που τολμάμε να δεχόμαστε να υπάρχουν παιδιά δίπλα μας που, όχι μόνο δεν έχουν τα απαραίτητα εργαλεία για τη σχολική τους πορεία, αλλά δεν έχουν να φάνε. Που αυτή τη τρομερή εποχή που διανύουμε θα έπρεπε η εθελοντική συνείδηση να κατακλύζει τον καθένα, η βοήθεια προς τους συνανθρώπους μας να είναι ενστικτώδης ανάγκη. Που υπάρχει έστω και ένα σχολείο, που το προσωπικό του και η διεύθυνση, και τα ίδια τα παιδιά, μοχθούν να ανταπεξέλθουν απέναντι στη βρωμιά και την απανθρωπιά αυτού του κόσμου που λέμε δικό μας.

96 μαθητές, 96 παιδιά σε ένα σχολείο που προσπαθεί να τα ταϊσει διότι οι οικογένειες τους ζουν σε συνθήκες φτώχειας. Πρέπει να φωνάζουμε, το χρωστάμε σε αυτά τα παιδιά και σε όλα τα παιδιά που ανοίγουν το δρόμο μεγαλώνοντας για το μέλλον, να φωνάζουμε για να θυμόμαστε πως υπάρχουν άνθρωποι γύρω μας που έχουν ανάγκη τη βοήθεια μας. Μικρή σημασία έχει πόσα έχουμε τη δυνατότητα να προσφέρουμε, η μοναδική ουσία είναι η θέληση για προσφορά. Η αλληλεγγύη. Η ανθρωπιά. Ζούμε όλοι μαζί μέσα στο βούρκο και παλεύουμε καθημερινά, κάποιοι όμως βουλιάζουν. Ας βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον. Θυμηθείτε τον Καζαντζάκη: “Όσο υπάρχουν παιδιά που πεινούν, Θεός δεν υπάρχει!”

Διαβάστε το κείμενο της κ. Σαριδάκη όπου περιγράφει την επίσκεψη της στο σχολείο:

“Σχολεία δυο ταχυτήτων….. δάσκαλοι δύο ταχυτήτων…… παιδιά δύο ταχυτήτων……για την ακρίβεια…… παιδιά ενός κατώτερου Θεού….

7ο Δημοτικό Σχολείο Χανίων………
Το μόνο σχολείο χωρίς λίστες για τους μαθητές του……
Να τις κάνουν τι?
Αφού το 80% των μαθητών του δεν θα μπορέσει να αγοράσει όσα γράφονται σε αυτές….

“Γειά σας…. είμαστε από τα Χαρίζω Ελπίδα….. θέλουμε τις λίστες σχολικών ειδών των παιδιών που αδυνατούν οι γονείς να τα αποκτήσουν”

“Δεν έχουμε λίστες κυρίες μου….ότι και να μας δώσετε θα είναι ευχής έργο…. άλλωστε δεν έχουμε τίποτα….”

Σήμερα λοιπόν εγώ και η Αφροδίτη Κλεινάκη Χαιρετάκη πήγαμε να παραδώσουμε όσα από τα σχολικά είδη μπορούσαμε να σκεφτούμε ότι θα ήταν χρήσιμα σε αυτό το σχολείο.
Πακέτα με τετράδια (από αυτά τα κοινά τα μπλέ….τα μάλλον απαξιωμενα πλέον από τα υπόλοιπα σχολεία) , μολύβια, γόμες, ξύστρες, κόλλες στικ, κόλλες υγρές, χαρτόνια, κασετίνες, τσάντες…..
Αρχίσαμε να ξεφορτωνουμε σε έναν διάδρομο χωρίς να έχουμε δει κάποιον υπεύθυνο…
Μπαίνω σε μια αίθουσα που είχε ανοιχτή την πόρτα και λέω το γνωστο ποίημα …
“γειά σας είμαστε από το Χαρίζω Ελπίδα και την δράση Κανένας Μαθητης χωρίς Σχολικά Είδη” ….σας φέραμε σχολικά είδη!”
“Σχολικά είδη????”
“Ναι, τετράδια μολύβια τσάντες μπλα μπλα μπλα και χαρτόνια κανσον…”
“Χαρτόνια Κανσον????” λένε οι δύο νηπιαγωγοί και βγαίνουν από την τάξη τους να επιβεβαιώσουν ότι είπαμε όντως Κανσον!!
Πόσο καιρό είχε άραγε αυτό το σχολείο να δει Κανσον?????
Πολύ προφανώς αφού ποσοστό άνω του 80% των μαθητών τους ζούν σε συνθήκες φτώχειας….

Αφού μας ευχαριστούν ξανά και ξανά…. φεύγουμε…

Η Αφροδίτη έπρεπε να επιστρέψει για να δώσει και μερικά ψαλιδακια που είχαμε ξεχάσει να βάλουμε μέσα στις σακούλες….

Φεύγοντας ρωτάει τον διευθυντή αν χρειάζονται κάτι άλλο….και τι απαντάει ο άνθρωπος?????

“Ξέρετε…τα παιδιά του σχολείου μας σιτίζονται από εμάς καθώς τα περισσότερα δεν έχουν τίποτα από το σπίτι…. καταφέρνουμε να τους φτιάχνουμε ένα σάντουιτς από δωρεές ….. αλλά αν μπορούσατε….λίγα φρούτα!!
Τι είπε ρε παιδιά???

Στα Χανιά….σε ένα έδαφος που και σκ@τ@ να φυτέψεις θα φυτρώσουν…..σε μια πόλη που στέλνει τόνους φρούτων στις χωματερές….σε μια πόλη που έχει πνιγεί στα 5αστερα ξενοδοχεία….. ένας διευθυντής ενός Δημοτικού Σχολείου εκλιπαρεί για λίγα φρούτα για να σιτησει τους 96 μαθητές του???

Στα Χανιά και μάλιστα στο κέντρο των Χανίων…. δίπλα στην Δημοτική Αγορά μας….. μέσα στον παλμό της εμπορικής κίνησης….96 μαθητές πεινάνε????

Μόνο ντροπή νιώθω….και θλίψη!!!!

Υ.γ. προς ενημέρωση όσων μας έδωσαν χρήματα για βιβλία….. κάποια από αυτά αύριο θα γίνουν ροδάκινα.
Να χέσω μια παιδεία που αφήνει τους μαθητές της να πεινάνε!!!
1.05 τα ροδάκινα έναντι 1.29 τα μήλα…..δεν έχω άλλη επιλογή”.

Η ομάδα “Χαρίζω Ελπίδα” δημιουργήθηκε με ιδιωτική πρωτοβουλία τον Δεκέμβριο του 2011, χωρίς κανένα κερδοσκοπικό σκοπό, αμιγώς με εθελοντική εργασία και συνεισφορά, με μοναδικό στόχο την με οποιονδήποτε τρόπο βοήθεια συνανθρώπων μας.

Α.Χ.