Η Ανθρωπιά είναι είδος υπό Εξαφάνιση

Γράφει η Αλκυόνη Χριστοδουλάκη

Έχουμε τελικά πολύ μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μας. Παίρνουμε καθημερινά τα “διδακτορικά” μας στο να κρίνουμε τους πάντες γύρω μας, επιρρίπτοντας μονίμως όλες τις ευθύνες στους πολιτικούς, στο κράτος, στο γείτονα, στο σύντροφό μας, και με το κεφάλι ψηλά, υποκρινόμαστε πως κάναμε την αυτοκριτική μας και βγήκαμε νικητές.

Πιστεύουμε έντονα πως είμαστε οι μοναδικοί σωστοί επαγγελματίες στην απασχόλησή μας, θεωρούμε πως μας αδικούν όλοι διαρκώς και πως θα έπρεπε κάποια στιγμή να αναγνωριστεί η αξία μας. Καλά όλα αυτά. Η ανθρωπιά μας όμως, αυτή η βασική αξία μας, η οποία -ειδικά σε αυτούς τους καιρούς- αν μη τι άλλο μας ορίζει σαν προσωπικότητες και σαν κοινωνικά όντα, φαίνεται να μην απασχολεί μεγάλο μέρος του πληθυσμού.

Η μεγαλύτερη απογοήτευση μας σε τελική ανάλυση, δεν είναι οι λάθος χειρισμοί των κυβερνήσεων μας -έχουν βάλει βέβαια το χεράκι τους- αλλά οι ίδιοι οι άνθρωποι. Απογοητεύουν οι άνθρωποι. Απογοητεύουν τη φύση τους. Απαξιώνουν την αλληλεγγύη. Που είναι η ελπίδα για πρόοδο όταν συνηθίζουν οι άνθρωποι στην εικόνα κάποιου συνανθρώπου μας που ψάχνει στους κάδους σκουπιδιών για να φάει; Κάθονται οι προνομιούχοι και πίνουν το καφεδάκι τους ανέμελοι όταν απέναντι τους στα δέκα μέτρα ένας άνθρωπος προσπαθεί καθημερινά να επιβιώσει. Πότε φτάσαμε ως εδώ; Ποιοι είμαστε;

Άκουσα προ ημερών σε μια παρέα νεαρών που συζητούσαν, την άποψη ότι όσοι έχουν φτάσει στην εξαθλίωση, ειδικά τον τελευταίο καιρό, και δεν έχουν ένα πιάτο φαγητό ή ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι τους να προστατευθούν από τις βροχές και τα κρύα, κάτι έκαναν οι ίδιοι λάθος και πως οι επιλογές πληρώνονται. Αν οι νέοι άνθρωποι, το ίδιο το μέλλον κάθε πολιτισμού, σκέφτονται κατ’ αυτόν τον τρόπο, με την άθλια παιδεία που έχουν λάβει προφανώς, τότε για ποιο αύριο θέλουμε να προσπαθήσουμε;

Δεν υπάρχουν ανώτεροι και κατώτεροι άνθρωποι. Όλοι γεννιόμαστε και πεθαίνουμε επί ίσοις όροις. Υπάρχουν πιο άτυχοι άνθρωποι. Υπάρχουν και πιο άτιμοι άνθρωποι.

Είναι εγκληματική η προφανής απάθεια που αντιμετωπίζουν πολλοί άνθρωποι τις καταστάσεις που λαμβάνουν χώρα δίπλα τους, αρκεί οι ίδιοι να τα έχουν όλα βολεμένα. Ήρθε η στιγμή να ανοίξουμε όλοι τα μάτια μας, κι όσο κι αν φοβίζει κάποιους η φτώχεια, η δυστυχία, ο θάνατος, να ξεπεράσουν τα ανούσια και απαράδεκτα ψυχολογικά τους προβλήματα και όλοι μαζί να βοηθήσουμε τους έχοντες ανάγκη. Με οποιονδήποτε τρόπο. Με οποιοδήποτε κόστος. Είτε αυτό σημαίνει να προσφέρουμε λίγο φαγητό στον άστεγο που προσπερνάμε, είτε να πληρώσουμε τη ΔΕΗ για μια οικογένεια που ζει στο σκοτάδι. Ας μην κλείνει πια κανείς την πόρτα του σπιτιού του αφήνοντας πίσω ο,τι συμβαίνει μετά το κατώφλι του.

Επείγει. Με οποιονδήποτε τρόπο. Η ανθρωπιά δεν είναι δεδομένη, είναι είδος υπό εξαφάνιση.