ΚΚΕ:Με επιτυχία η εκδήλωση τιμής και μνήμης για τη μάχη του Ψηλορείτη στη θέση Λοχριά, τελευταία μάχη του ΔΣΕ Ανατολικής Κρήτης

Την Κυριακή 24 Ιούλη, πραγματοποιήθηκε με επιτυχία η εκδήλωση των Τομεακών Οργανώσεων Ρεθύμνου και Ηρακλείου του ΚΚΕ και των αντίστοιχων παραρτημάτων της ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ στην Λοχριά του Ψηλορείτη, με θέμα: «75 χρόνια από την τελευταία μάχη του ΔΣΕ Ανατολικής Κρήτης στη Λοχριά. Εμπνεόμαστε-Διδασκόμαστε».

Στην εκδήλωση παρευρέθηκε αντιπροσωπεία του Γραφείου Περιοχής Κρήτης του ΚΚΕ με επικεφαλής τη Νικολέττα Χριστοδουλοπούλου, μέλος του ΓΠ και Γραμματέα της ΤΕ Ηρακλείου. Επίσης, παρευρέθηκαν οι Αλέκος Μαρινάκης, μέλος του ΓΠ Κρήτης του ΚΚΕ και Περιφερειακός Σύμβουλος με τη Λαϊκή Συσπείρωση και Νίκος Μανουσάκης, μέλος της Επιτροπής Περιοχής Κρήτης και Περιφερειακός Σύμβουλος με τη Λαϊκή Συσπείρωση.

Ακόμα, παρευρέθηκαν οι Μανουσογιαννάκης Μανούσος, Δημοτικός Σύμβουλος Ρεθύμνου με τη Λαϊκή Συσπείρωση, Σταυρακάκης Στέλιος, Δημοτικός Σύμβουλος Ανωγείων με τη Λαϊκή Συσπείρωση και Χαριτάκης Θανάσης, Δημοτικός Σύμβουλος Αγίου Βασιλείου με τη Λαϊκή Συσπείρωση. Τέλος, παρευρέθηκε αντιπροσωπεία της ΚΝΕ, με επικεφαλής τη Σταυρούλα Φουντά, μέλος του ΓΠ Κρήτης της ΚΝΕ.

Στα πλαίσια της εκδήλωσης πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση στην περιοχή της Λοχριάς, κοντά στο σημείο που δολοφονήθηκαν οι μαχητές του ΔΣΕ από τις δυνάμεις στην χωροφυλακής και παρακρατικών στα τέλη του Ιούνη του 1947.
Πραγματοποιήθηκαν χαιρετισμοί από τα παραρτήματα ΠΕΑΕΑ – ΔΣΕ Ηρακλείου και Ρεθύμνου. Εκ μέρους του παραρτήματος Ηρακλείου χαιρέτησε ο Κώστας Μωυσάκης, αντιπρόεδρος του ΔΣ και Δημοτικός Σύμβουλος Βιάννου με τη Λαϊκή Συσπείρωση, ενώ εκ μέρους του παραρτήματος Ρεθύμνου η Δραμιτινού Ελένη, πρόεδρος του ΔΣ η οποία παρουσίασε και το ιστορικό των μαχών του Ψηλορείτη και της τελευταίας μάχης, για τον ΔΣΕ Ανατολικής Κρήτης, στην Λοχριά.

Την κεντρική ομιλία πραγματοποίησε ο καθηγητής Σύγχρονης Ιστορίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, Γιώργος Μαργαρίτης.

Στην εκδήλωση παρευρέθηκε και κατέθεσε λουλούδια η Ιωάννα Ποδιά, κόρη του καπετάνιου Γιάννη Ποδιά.
Η εκδήλωση ολοκληρώθηκε με κατάθεση στεφάνων και λουλουδιών από το ΚΚΕ, την ΚΝΕ, την ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ και τον Πανελλήνιο Σύλλογο Μαρτυρικών Πόλεων και Χωριών στο μνημείο που έχει στηθεί στην μνήμη των πεσόντων μαχητών.

Ο ομιλητής, καθηγητής Γιώργος Μαργαρίτης, μεταξύ άλλων, αναφέρθηκε στην ανάγκη μελέτης και εξαγωγής διδαγμάτων από την ιστορία:

«Στο ερώτημα γιατί επιμένουμε να τιμούμε τα παλιά; Γιατί επιμένουμε να διασώσουμε την ιστορία, τη μνήμη του χθες; Γιατί δίνουμε σήμερα την μάχη της ιστορίας; Και γιατί από την άλλη πλευρά ο ταξικός αντίπαλος ρίχνει στο ίδιο πεδίο τόσες πολλές δυνάμεις; Όταν μάλιστα μιλάμε για έναν πολύ δυνατό αντίπαλο, ο οποίος μάλιστα πριν λίγα χρόνια μας πληροφόρησε ότι η ιστορία τελείωσε, και εννοούσε ότι τελείωσε η ιστορία των λαϊκών αγώνων, η ιστορία της πάλης για ανεξαρτησία, για δικαιοσύνη κοινωνική(…)

(…)Γιατί έχουν λυσσάξει; Γιατί η ιστορία δεν τελείωσε, γιατί όλοι οι αδικημένοι θα βρουν παραδείγματα στο τι να κάνουν στην ιστορία των προηγούμενων. Γι’ αυτό η ιστορία είναι κάτι το εκρηκτικό. Για αυτό θέλουν να την εξαφανίσουν και να την εξωραΐσουν. Οι οργανώσεις του ΕΑΜ σώσανε κόσμο(…)»
Όσον αφορά τον καπετάνιο Γιάννη Ποδιά ανέφερε:

«(…)Ο Ποδιάς ήταν πρόσφυγας. Ήρθε στην ηλικία των 10 ετών στο Ηράκλειο από τη Μικρά Ασία. Μεγάλωσε σε όλα τα δεινά της προσφυγιάς που δημιούργησε η ανακατάταξη του κόσμου του ιμπεριαλισμού του Α’ Παγκοσμίου πολέμου. Γνώριζε την αδικία και αυτός και η οικογένειά του. Όταν στα 1941 άρχισε η κατοχή όλη η οικογένειά του ήταν στον αγώνα. Οι Γερμανοί έκαψαν το σπίτι του, σκότωσαν τους γονείς του, 2 από τα αδέρφια του εκτελέστηκαν από τους Γερμανούς, άλλος αδερφός πνίγηκε στο πλοίο που μετέφερε κρατουμένους. Μέλη της οικογένειας του πέθαναν στο Νταχάου. Ένας καθόλου τυχαίος άνθρωπος που από την αρχή ήταν στα βουνά και στη πρώτη γραμμή του αγώνα. Αυτός ήταν ο Ποδιάς(…)Αργότερα, διωγμένος από τους παρακρατικούς βρέθηκε στην Αθήνα, όπου έγιναν 7 απόπειρες δολοφονίας εναντίον του. Σε μία από αυτές έχασε το χέρι του, έκτοτε ήταν μονόχειρας.(…)»

Ο ομιλητής αναφέρθηκε ξεχωριστά στο ρόλο των «συμμάχων» κατά τη διάρκεια της αντίστασης και της περιόδου του ΔΣΕ:
«(…)Οι Αμερικανοί έχουν διαδεχτεί τους Εγγλέζους στην κηδεμονία του κυβερνητικού στρατοπέδου στη διαχείριση του εμφυλίου στο να οδηγήσουν το κυβερνητικό στρατόπεδο σε νίκη ενάντια στον Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας. Οι Αμερικανοί καταστρώνουν νέα σχέδια και μεταφέρουν τα νέα στους διεθνείς οργανισμούς. Έχει λήξει το θέμα του Β’ Παγκοσμίου πολέμου και οι Αμερικάνοι ανοίγουν επίσημα στον ΟΗΕ το ζήτημα του εμφυλίου στην Ελλάδα(…) Από το 1946 σταματάνε να σκοτώνουν οι παρακρατικοί με μεγάλη ταχύτητα και ξεκινάνε τα δικαστήρια τις μαζικές εκτελέσεις όλων των αγωνιστών της αντίστασης(…)»
Τέλος, αναφέρθηκε στις αγωνιστικές διαθέσεις του ελληνικού λαού και στη δράση του κρατικού μηχανισμού και παρακρατικών για να διαλύσουν, να τρομοκρατήσουν τους αγωνιστές με σκοπό να στεριώσει η αστική εξουσία και το αστικό κράτος στην Ελλάδα:

«(…)Τα μέλη της ΕΠΟΝ αναρωτιούνται αν θα πάνε στο στρατολογικό γραφείο που με καλούν ή θα πάω στο βουνό; Αυτό θέλουν να προλάβουν. Για αυτό μαζεύουν το παρακράτος (Γυπαραίους, Πετρακογιώργηδες, Μπαντουβάδες προπαντός) που κατασκεύασαν μεθοδικά και οι Γερμανοί αλλά προπαντός οι Εγγλέζοι με τις λίρες τους, αυτό το παρακράτος βάζουν μπροστά και δικαιολογεί κατά κάποιο τρόπο τις λίρες που έδωσαν όχι μόνο να εξοντώσουν τους αντάρτες στο βουνό αλλά και μετά με αυτούς τους φοβερούς στάβλους των Μπαντουβάδων που βασανίστηκαν και θανατώθηκαν δεκάδες και εκατοντάδες αγωνιστές, να υποτάξει το πνεύμα αντίστασης του ελληνικού λαού. Με την εδώ μάχη ο ΔΣΕ απέδειξε ότι είναι «πολύ σκληρός για να πεθάνει»(…)

(…)Αυτό το κράτος, που χτίστηκε στα χρόνια της κατοχής και εγκαταστάθηκε ως κράτος της αστικής τάξης μέχρι και τις μέρες μας, αυτό το κράτος το μόνο που καταλαβαίνει είναι αντίσταση στη δική του καταστολή, πόλεμο στον πόλεμο, μη υποταγή με κανέναν τρόπο και απάντηση σε οποιοδήποτε μέτρο παίρνει ενάντια στον λαό με μέτρα προετοιμασίας του λαού για την τελική αναμέτρηση. Αυτό είναι το μήνυμα των εδώ συμβάντων. Πρέπει να θυμόμαστε, πρέπει να τα κρατάμε όλα αυτά γιατί βλέπετε ότι η γνώση αυτή μας δίνει έναν οδηγό για το τι να κάνουμε και σήμερα».