Το Σπήλαιο του Μελιδονίου είναι ένας φάρος που φωτίζει το Μυλοπόταμο. Και ένας από τους πολλούς φάρους, που φωτίζουν την Κρήτη και ολόκληρη την Ελλάδα, για να βρίσκουμε το δρόμο μας στη σκοτεινιά και την ομίχλη.
Σ’ εκείνο το εντυπωσιακό σπήλαιο με τη διαχρονική ανθρώπινη παρουσία, δίπλα στο χωριό Μελιδόνι Μυλοποτάμου (Ρεθύμνης), κατέφυγαν 340 άμαχοι τον Οκτώβριο του 1823 (μεσούσης της Επανάστασης του 1821), για να αποφύγουν την τουρκοαιγυπτιακή λαίλαπα. Έμειναν εκεί περίπου τέσσερις μήνες, χειμώνιασε, ήρθαν τα Χριστούγεννα, και μια τριανταριά γενναίοι επαναστάτες τους υπερασπίστηκαν σθεναρά, όταν έφτασε ο Χουσεΐν Μπέης και τους πολιόρκησε με το στρατό του!
Μη μπορώντας να τους λυγίσουν, το Γενάρη του 1824 – ακριβώς 200 χρόνια πριν – οι Τούρκοι έφραξαν την έξοδο του Σπηλαίου και άναψαν εύφλεκτες ύλες στο μοναδικό της άνοιγμα, προκαλώντας το θάνατο των εγκλωβισμένων από ασφυξία. Ο λαός της Κρήτης θρήνησε και τραγούδησε με τον δικό μας τρόπο τη Θυσία των εθνομαρτύρων, που έδειξε για μια ακόμη φορά πως οι πρόγονοί μας (ακόμη και μάνες, παιδιά, γέροι) προτιμούσαν το θάνατο από τη σκλαβιά. Και κάθε χρόνο, στο τέλος του Γενάρη, οι τοπικοί φορείς, η Εκκλησία, οι πολιτιστικοί σύλλογοι και οι αρχές του τόπου τιμούν τη Θυσία εκείνη στον τόπο που συντελέστηκε.
Πόσο φτάνει όμως το μήνυμά της στις καρδιές μας και στις καρδιές των παιδιών μας; Η εποχή μας είναι εξίσου σκοτεινή και ομιχλώδης. Η ιστορική μνήμη γίνεται αμνησία, η φιλοπατρία και η ευσέβεια συκοφαντούνται και αποδυναμώνονται… Γι’ αυτό, σε παρακαλούμε:
αν έχεις παιδιά, μίλησέ τους για τη Θυσία των εθνομαρτύρων, που τα λείψανά τους φυλάσσονται ακόμη και σήμερα μέσα στο Σπήλαιο,
αν είσαι εκπαιδευτικός και γενικά δάσκαλος, πληροφόρησε τους μαθητές σου,
αν είσαι ιερέας, πες δυο λόγια την επόμενη Κυριακή στην ενορία σου.
Ας μην αφήσουμε το φάρο της Ελευθερίας να σβήσει. Ας τον αναζωπυρώσουμε με τη φλόγα της μνήμης, για να μην κυριαρχήσει το σκοτάδι ενάντια στο Φως.
Τα σχόλια είναι κλειστά.