Το Σύνταγμα δεν είναι τίποτα άλλο πέρα από μια ευχή, μια σφραγίδα του κράτους. Κι αυτό γιατί πρώτα πρέπει να εγκαθιδρυθεί η λαϊκή κυριαρχία και έπειτα αυτή να εμπεδωθεί και να κατοχυρωθεί στο Σύνταγμα. Στη χώρα μας ας πούμε είδαμε τα τελευταία χρόνια το Σύνταγμα μας να ευτελίζεται. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν είναι σημαντικό και δεν έχει αξία.
Εμείς στο ΜέΡΑ25 αντιπαθούμε την πατριδολαγνεία ως βαθιά διεθνιστές, ωστόσο είμαστε ιδιαίτερα περήφανοι για το γεγονός ότι η μοναδική πραγματική δημοκρατία υπήρξε στην Αρχαία Αθήνα και αυτό μάλιστα για πολύ λίγες δεκαετίας, με τις γνωστές φυσικά ενστάσεις και τα ζητήματα που υπήρξαν. Και αυτό γιατί ήταν η μόνη δημοκρατία στην οποία ίσχυσε αυτό που Αριστοτέλης όριζε ως δημοκρατία, το να αποφασίζουν δηλαδή οι φτωχοί. Και τότε πράγματι πολίτες άκληροι, φτωχοί είχαν ισηγορία και ισονομία ψήφου στην εκκλησία του δήμου.
Οι δυτικές δημοκρατίες αντιθέτως δεν βασίστηκαν σε αυτή. Αλλά στη Magna Carta, η οποία εξασφάλιζε τα δικαιώματα των βαρόνων έναντι του Βασιλιά, με προβλέψεις μάλιστα μέσα για σκλάβους. Όπως και το Αμερικανικό Σύνταγμα, όπου έγινε μια μεγάλη προσπάθεια ο “δήμος” να εξαιρεθεί από την Δημοκρατία, οι πολλοί δηλαδή να βρίσκονται εκτός των αποφάσεων και να μην κινδυνεύει η αριστοκρατία των ιδιοκτητών από τους πολίτες.
Αυτή η δυτική δημοκρατία σήμερα φθίνει. Αυτό όμως δεν συνιστά την αποτυχία της, αλλά είναι κομμάτι του σχεδιασμού της. Η ίδια δηλαδή είναι έτσι φτιαγμένη για να απωθεί τους πολίτες ώστε εν τέλει να μην συμμετέχουν σε αυτή.
Το Σύνταγμα όμως έχει τεράστια σημασία, διότι μια του λέξη, ένα του άρθρο π.χ. το παλιό 1-1-4, μπορεί να δώσει μεγάλη δύναμη στις λαϊκές μάζες, στους πιο αδύναμους. Και οι δημοκρατίες εν τέλει κρίνονται από τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουν τους πιο αδύναμους.
Για αυτό ακριβώς οι “αστικές δημοκρατίες της δύσης” προχώρησαν στον νεοφιλελεύθερο διαχωρισμό των ελευθεριών σε αρνητικών και θετικών. Με τις πρώτες να προσπαθούν να κατοχυρώσουν τα κεκτημένα των προνομιούχων, ενώ οι δεύτερες συνιστούν υποκρισία, αφού τα κοινωνικά συστήματα στα οποία ζούμε, λόγω της κατάστασης τους δεν μπορούν να τα αποδώσουν.
Το ΜέΡΑ25 λοιπόν προτείνει μια “σφήνα” ανάμεσα σε αυτόν τον διαχωρισμό που κάνει η καθεστηκυία τάξη, τα δικαιώματα για την ελευθερία από την εκμετάλλευση. Και μάλιστα από την χειρότερη μορφή της που συνιστά η εκμετάλλευση στην οποία εξαναγκάζονται να συναινούν οι αδύναμοι εκμεταλλευόμενοι στο πλευρό των οποίων θα πρέπει να σταθεί η πολιτεία.
Η προστασία των αδυνάμων λοιπόν είναι ένας από τους πυλώνες του ΜέΡΑ25 για την Συνταγματική Αναθεώρηση. Ο άλλος είναι ο εκδημοκρατισμός, όπου πάλι καταφεύγουμε στο παράδοξο που υπήρχε στην Αρχαία Αθήνα, όπου οι δημοκράτες δεν ήθελαν εκλογή, αλλά κλήρωση κι αυτό γιατί γνώριζαν ότι οι πλούσιοι θα μπορούσαν να επηρεάσουν την εκλογή (μέχρι και την ρητορική τους ικανότητας αφού θα μπορούσαν να πληρώσουν για μαθήματα αυτοβελτίωσης). Αντιλαμβανόμενοι αυτή την ταξικότητα που οι δημοκράτες της τότε Αθήνας έβαζαν στο τραπέζι, προκρίνουμε και εμείς ένα σύστημα στο οποίο κληρωτοί πολίτες θα έχουν λόγο για μια σειρά από ζητήματα. Τα λεγόμενα ΔΙΑΣΚΕΠ (Διαβουλευτικά Συμβούλια Κληρωτών και Εκλεγμένων Πολιτών) που εμείς προτείναμε στο προεκλογικό μας πρόγραμμα, όπου την πλειοψηφία (2/3) θα έχουν οι κληρωτοί και θα υπάρχουν και εκλεγμένοι (1/3). Θα εκπροσωπούνται δηλαδή οι εκλεγμένοι αλλά θα αποφασίζουν και οι κληρωτοί πολίτες.
Ο τρίτος πυλώνας για μας είναι η ουδετερότητα του κράτους, χωρίς καμία αναφορά σε “επικρατούσα θρησκεία”. Αλλά και η ωριμότητα του, ένα κράτος που δεν χρειάζεται όρκους από τους πολίτες του για να τηρήσουν αυτοί το Σύνταγμα και τους νόμους. Ένα κράτος με πραγματική ισότητα όπου δεν θα υπάρχει η οποιαδήποτε ασυλία υπουργών και βουλευτών και όπου θα μπορούν να εκπροσωπούνται τόσο οι “μέτοικοι” (πρόσφυγες και μετανάστες), όσο και οι απόδημοι -αλλά πραγματικά και ουσιαστικά με περιφέρειες και βουλευτές απόδημου ελληνισμού-.
Θέλουμε λοιπόν ένα Σύνταγμα, σύντομο, κρυστάλλινο, δημοκρατικό και ρεαλιστικό.
Τα σχόλια είναι κλειστά.