Στοίχειωσε η φράση αυτή, γράφτηκε παντού, σε οποιαδήποτε επιφάνεια, με χρώματα, με πινέλα, με σχολικά σακίδια σε σχηματισμούς, με λουλούδια, με κάθε τρόπο. Ξεκίνησε από ένα κοινότοπο μήνυμα στο κινητό –και ποιος δεν το έχει γράψει δεκάδες φορές– και βρήκε τη θέση του ως η πληρέστερη καταγραφή μιας ανείπωτης τραγωδίας: «Πάρε με όταν φτάσεις». Αδύνατον πια να το προφέρεις ή να το δεις, να το επαναλάβεις, ως απλή παραίνεση ρουτίνας, χωρίς να φρενάρεις τον λυγμό ή το δάκρυ. Ειδικά αν είσαι γονιός.
Καμία συζήτηση, δήλωση, πληροφορία, εικόνα, των ημερών του πένθους που ζούμε, δεν θα αποκτήσει τη δύναμη και τον συμβολισμό, της κωδικοποιημένης, ελλειπτικής, αυτής φράσης.
Σήμανε την αρχή και το τέλος μιας ιστορίας που, ακόμη κι αν απολέσει στον χρόνο τη σφοδρότητά της, δεν θα λησμονηθεί, επί της ουσίας, ποτέ. Μπορεί και να έχουν μεταμορφωτική δύναμη οι τέσσερις αυτές λέξεις. Να αποτελέσουν σημείο συνάντησης της θλίψης, του πόνου και της οργής. Να εκτονώσουν και να κατευνάσουν τα πάθη. Είναι εξάλλου η μόνη, μέσα σε τόνους από γραπτές και προφορικές συνεντεύξεις, πληροφορίες, ανακοινώσεις, ερμηνείες, που δεν παρερμηνεύθηκε, που δεν «κρεμάστηκε στα μανταλάκια» ως λάθος διατύπωση, ως εκδήλωση επικοινωνιακού πυρετού ή κυνισμού, ως κυβερνητική ή αντιπολιτευτική στοχευμένη δήλωση.
Γιατί; Γιατί αίρεται πάνω από τάξεις και ιδεολογίες, εμπλοκές και συμφέροντα, στρεβλώσεις, διαδικασίες, λάθη, εγκληματικές αμέλειες και ευθύνες. Μας αφορά όλους, δεν εξαιρεί κανέναν, εμπεριέχει την ελάχιστη έγνοια αλλά και την απόλυτη δέσμευση. Αυτό που ίσως ξεχάσουμε από τη στιγμή κιόλας που πατήσουμε «send» ή, το εντελώς αντίθετο, μας κρατήσει ξάγρυπνους ώς την αναμενόμενη επιβεβαίωση. Οποτε έρθει, αν έρθει…
Οσο κι αν κάποιοι θελήσουν να το φορτίσουν με σημασίες που δεν έχει, να του προσδώσουν νοήματα που δεν αντέχει, να το χρησιμοποιήσουν ως πολλαπλασιαστή της θλίψης ή του θυμού, εκείνο θα παραμείνει όπως είναι: μια γλώσσα κοινή και κατανοητή. Αποστομωτικό στην απλότητά του. Απέριττο και ουσιαστικό. Ενα sms που αφορά δύο ανθρώπους αλλά την απάντηση δεν περιμένει μόνο ο αποστολέας. Μεταφέρεται σε ολόκληρη την κοινωνία. Τσεκάρουμε όλοι την οθόνη του κινητού μας. Δεν αρκούν οι προφορικές διαβεβαιώσεις ότι το μήνυμα ελήφθη. Πρέπει να δούμε, αυτή τη φορά, την ανταπόκριση.https://www.kathimerini.gr/author/maria-katsoynaki/
