Ζώντας στη Γάζα, ξυπνάμε κάθε πρωί νιώθοντας ευγνωμοσύνη που επιβιώσαμε για μια ακόμη μέρα. Για περισσότερες από 30 ημέρες, ζούμε περιτριγυρισμένοι από θάνατο, καταστροφή και απελπισία.
Το να πούμε ότι η κατάσταση είναι εξαιρετική δεν περιγράφει την πραγματικότητα των ασταμάτητων ισραηλινών βομβαρδισμών, των τεράστιων πυραυλικών επιθέσεων από αέρος, ξηράς και θάλασσας και του συλλογικού αγώνα για να μείνουμε ζωντανοί, τονίζει ο Ibrahim Muhtadi, αρχιτέκτονας, σχεδιαστής και προγραμματιστής επιχειρήσεων, με άρθρο του στον βρετανικό The Guardian.
Κανένα σημείο στη Λωρίδα της Γάζας δεν είναι ασφαλές. Περισσότεροι από 11.000 άνθρωποι έχουν σκοτωθεί – πάνω από 4.500 εξ αυτών είναι παιδιά.
«Θέλουμε κατάπαυση, όχι παύση πυρός»
Όταν ακούω τη φράση «ανθρωπιστική παύση», ακούγεται σαν φάρσα, αναφέρει χαρακτηριστικά ο Ibrahim Muhtadi, που διερωτάται «πώς είναι δυνατόν, όταν βρισκόμαστε στη χειρότερη δυνατή κρίση, κάποιοι ηγέτες να ζητούν παύση και όχι κατάπαυση του πυρός;».
Η πλειονότητα των ζωτικών πόρων και των υποδομών σε όλη τη Λωρίδα της Γάζας έχουν στοχοποιηθεί από τους ισραηλινούς βομβαρδισμούς και έχουν καταστραφεί ανεπανόρθωτα. Δεν υπάρχει νερό, δεν υπάρχουν τρόφιμα, δεν υπάρχουν φάρμακα, δεν υπάρχει συνδεσιμότητα και δεν υπάρχουν καύσιμα.
«Η μόνη ανθρωπιστική ενέργεια για όσους από εμάς είμαστε ακόμα ζωντανοί είναι η άμεση κατάπαυση του πυρός»
Οι άνθρωποι επιβιώνουν με αποφάγια που γρήγορα τελειώνουν και τα καταστήματα είναι άδεια. Τα χρήματα δεν έχουν νόημα όταν δεν υπάρχει τίποτα για να αγοράσει κανείς.
Δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι βρίσκουν καταφύγιο όπου μπορούν, επειδή 1,5 εκατομμύριο άνθρωποι έχουν εκτοπιστεί βίαια, συμπεριλαμβανομένης της δικής μου οικογένειας, και αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους. Ο κατάλογος των όσων δεν έχουμε συνεχίζεται. Αυτό δεν είναι ζωή, υπογραμμίζει.
«Μια ανθρωπιστική παύση θα παρατείνει τα βάσανά μας»
Όσοι από εμάς είμαστε εδώ, κάτω από συνεχή πυρά, βλέπουμε αυτούς που σφαγιάζονται από τις βόμβες να πεθαίνουν γρήγορα και τους επιζώντες να πεθαίνουν αργά.
Με το ελάχιστο «ρυάκι» βοήθειας που έχει επιτρέψει το Ισραήλ να περάσει από το πέρασμα της Ράφα από την Αίγυπτο, δεν υπάρχει αρκετό νερό για το 5% από εμάς.
Μια «ανθρωπιστική παύση» θα παρατείνει μόνο τα βάσανά μας. Μια ανθρωπιστική παύση δεν είναι παρά ένας μικρός επίδεσμος σε μια ανοιχτή πληγή και ένας τρόπος για να τραβήξει αυτή η φρίκη περισσότερο.
Δεν υπάρχει τίποτα ανθρωπιστικό στο να πεινάς, να γίνεσαι άστεγος, να ζεις σε ερείπια. Όταν οι μάχες ξαναρχίσουν, είμαστε αναγκασμένοι να αναρωτηθούμε: τι νόημα έχει μια ανθρωπιστική παύση για βοήθεια, αν οι σκοτωμοί δεν σταματήσουν;
Αν θέλετε να δώσετε βοήθεια και να είστε ανθρωπιστές, τότε οι σκοτωμοί πρέπει να σταματήσουν, μέσω μιας άμεσης κατάπαυσης του πυρός.
Αυτό δεν θα βοηθήσει τους χιλιάδες αμάχους, παιδιά, άνδρες και γυναίκες που έχουν ήδη σκοτωθεί, αλλά θα αποτρέψει περισσότερους θανάτους.
Πραγματικά, η μόνη ανθρωπιστική ενέργεια για όσους από εμάς είμαστε ακόμα ζωντανοί, για να μπορέσουμε να επιβιώσουμε, είναι η άμεση κατάπαυση του πυρός.
Και τότε, μόλις σταματήσουν οι επιθέσεις, μπορούμε να αρχίσουμε να ψάχνουμε στα ερείπια των σπιτιών μας, να περιθάλπουμε τους τραυματίες μας, να θάψουμε τους νεκρούς μας και να αρχίσουμε να ξαναχτίζουμε τις ζωές μας.
