Η ΟΣΟ ΚΕΘΕΑ, όπως και εκατοντάδες άλλοι επιστημονικοί και κοινωνικοί φορείς, είχαμε έγκαιρα προειδοποιήσει ότι η κατάργηση της αυτοτέλειας και η συγχώνευση του ΚΕΘΕΑ, του 18 ΑΝΩ, του ΟΚΑΝΑ και όλων των άλλων εγκεκριμένων φορέων απεξάρτησης με την ίδρυση του ΕΟΠΑΕ, είχε ως κύριο στόχο να χτυπήσει το μοντέλο της στεγνής απεξάρτησης και ιδιαίτερα των θεραπευτικών κοινοτήτων προς όφελος της πιο συμφέρουσας δημοσιονομικά πολιτικής “μείωσης της βλάβης” και της ιδιωτικοποίησης. Μιας πολιτικής, που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην κοινωνική αποδοχή των εξαρτήσεων και τελικά στην αύξησή τους.
Προγράμματα με εμπειρία δεκαετιών, λαμπρά παραδείγματα για ολόκληρη την κοινωνία, με ποσοστά αποτελεσματικότητας που αξιολογούνταν συστηματικά και άγγιζαν το 80%, αποτελώντας πρότυπο θεραπευτικών πρακτικών για ολόκληρο τον κόσμο καταργήθηκαν, σε μια προσπάθεια να σβηστεί η ιστορία τους, το μοντέλο θεραπείας τους.
Η στεγνή θεραπεία πρεσβεύει και αποδεικνύει στην πράξη την απεξάρτηση και την επανα-κοινωνικοποίηση διαμέσου της εκ βαθέων αλλαγής. Αλλαγής προσωπικής, αλλά και του συστήματος μέσα στο οποίο σχετίζεται ο εξαρτημένος.
– Δεν αντιμετωπίζει τον χρήστη ως “ασθενή” και μάλιστα καθ’ υποτροπή, χορηγώντας του υποκατάστατα που τον συντηρούν στην εξάρτηση, για να κερδίζουν οι φαρμακοβιομηχανίες.
– Δεν βλέπει τον εξαρτημένο ως άτομο “περιορισμένων δυνατοτήτων” που αρκεί να είναι “λειτουργικός” και ας συνεχίζει να κάνει χρήση για να θησαυρίζουν οι έμποροι των εξαρτήσεων.
– Δε βλέπει την οικογένεια ως μοναδικό υπεύθυνο του προβλήματος, που αρκεί να της δοθούν συμβουλές διαχείρισης από ειδικούς, αλλά ως άμεσο αποδέκτη ενός κοινωνικού περιβάλλοντος που συνθλίβει όνειρα, στόχους, ποιοτικό χρόνο, ανάγκες, με αποτέλεσμα να βρίσκει έδαφος και η εξάρτηση.
– Δε βλέπει την εξάρτηση ως “νόσο”, ως “δικαίωμα”, ως “ελεύθερη επιλογή”, ως “ατομικό πρόβλημα”, αλλά ως ένα κοινωνικό πολυπαραγοντικό φαινόμενο, με συγκεκριμένες αιτίες γέννεσης και σαφή στόχευση: την απομάκρυνση από το “εμείς”.
Γι’ αυτό και η καρδιά του θεραπευτικού μοντέλου του ΚΕΘΕΑ, του μεγαλύτερου φορέα στεγνής θεραπείας στη χώρα μέχρι πρόσφατα, ήταν οι Θεραπευτικές Κοινότητες, δηλαδή μια “μικρο-κοινωνία” όπου ο χρήστης και η οικογένειά του ανακάλυπταν με φροντίδα τις αθέατες έως τότε πλευρές της ζωής.
Εμείς, οι οικογένειες των εξαρτημένων ατόμων, μέσα από τα προγράμματα του ΚΕΘΕΑ αναγεννηθήκαμε. Μάθαμε να ορθώνουμε ανάστημα σε έναν εχθρό που φάνταζε ανίκητος! Μάθαμε τι σημαίνουν όρια, αξίες, παύση κακοποιητικής συμπεριφοράς, έκφραση, συναίσθημα, αλήθεια, εμπιστοσύνη, αλληλοβοήθεια.
Μάθαμε να δηλώνουμε παρών με την “ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ” μας ενάντια σε οτιδήποτε πλήττει τον άνθρωπο και την αξιοπρέπειά του, την ίδια του την υπόσταση. Να κάνουμε “ΣΤΡΟΦΗ” και να περνάμε τη “ΔΙΑΒΑΣΗ” στην καθαρή πλευρά του δρόμου. Να ξετυλίγουμε το κουβάρι της “ΑΡΙΑΔΝΗΣ”, να αναπνέουμε καθαρό “ΟΞΥΓΟΝΟ”, να χτίζουμε από την αρχή κάθε “ΚΥΤΤΑΡΟ” της ζωής μας,
να βρίσκουμε επιτέλους την “ΕΞΟΔΟ” από το γνώριμο δρόμο των εξαρτητικών συμπεριφορών και των ουσιών που είχαμε τόσα χρόνια στη ζωή μας, να πατάμε γερά στην “ΉΠΕΙΡΟ” της επανένταξης και να φτάνουμε επιτέλους στη δική μας “ΙΘΑΚΗ”. Και μέσα από αυτή τη διαδρομή, η προσωπική μας “ΕΞΕΛΙΞΙΣ” και η διάθεσή μας να επιτύχουμε τον προσωπικό μας “ΝΟΣΤΟ” έχοντας σταθερά ως “ΠΙΛΟΤΟ” τη στεγνή θεραπεία και “ΚΙΒΩΤΟ” τις θεραπευτικές ομάδες που μας κράτησαν όρθιους και μας επέτρεψαν να επιτύχουμε τους στόχους μας.
Το μοντέλο αυτό για εμάς τις οικογένειες δεν είναι θεωρία. Είναι ο δρόμος που μας έβγαλε από χρόνια σκότους και απόγνωσης, από σπίτια όπου η χρήση είχε φέρει επιθετικότητα, φόβο, απώλεια ορίων. Από σχέσεις που είχαν διαλυθεί και γονείς που δεν ήξεραν πια πώς να σταθούν. Μέσα στις θεραπευτικές κοινότητες μάθαμε ξανά τι σημαίνει όριο, τι σημαίνει ρόλος, τι σημαίνει σεβασμός, ευθύνη, συλλογικότητα. Μάθαμε να μην επιτρέπουμε την συμπεριφορά της χρήσης,
αντιμετωπίζοντάς την ως κακοποίηση, ως χειρισμό, ως αποφυγή, αλλά και ως σιωπηλή κραυγή βοήθειας για κάτι άλλο που έχει πραγματική αξία. Μάθαμε πώς να ξαναχτίσουμε την οικογένεια μας σε γερά θεμέλια. Με πολύ πόνο, κόπο, υπερβάσεις, έκθεση, με συγκλονιστικούς συμβολισμούς που άγγιξαν όλες τις συναισθηματικές μας χορδές, αποφασίσαμε συνειδητά να πετάξουμε από πάνω μας τους παθητικούς ρόλους μας και να γίνουμε ενεργά όντα, να αλλάξουμε την πραγματικότητά μας.
Τις τελευταίες μέρες έχουν δει τη δημοσιότητα δηλώσεις κάποιων “γνωστών άγνωστων” της κυβέρνησης και της διοίκησης του ΕΟΠΑΕ, που προσπαθούν να ρίξουν «λάσπη» στα στεγνά θεραπευτικά προγράμματα και να τρομοκρατήσουν τους εργαζόμενους που ακόμα αντιστέκονται στο νόμο οδοστρωτήρα.
Στον τηλεοπτικό σταθμό “ΣΚΑΪ” επιστρατεύτηκε ο κ. Ατζέμης, γνωστός εδώ και χρόνια για τη δράση του μέσα από ΜΚΟ που στηρίζει τη λογική του “λειτουργικού” χρήστη και της “ήπιας” χρήσης! Ο κύριος αυτός είναι μέλος του επιστημονικού συμβουλίου του ΕΟΠΑΕ ως εκπρόσωπος των ληπτών υπηρεσιών αντιμετώπισης εξαρτήσεων, επιλεγμένος από τη σημερινή Διοίκηση, η οποία με τη σειρά της είναι διορισμένη από τη σημερινή κυβέρνηση! Μάλιστα, ο ίδιος άνθρωπος έχει επιλεγεί ως αναπληρωτής πρόεδρος των Κέντρων Πρόληψης του Δήμου Αθηναίων.
Δεν είναι η πρώτη φορά που ο συγκεκριμένος κύριος καταφέρεται δημόσια εναντίον του ΚΕΘΕΑ, μόνος ή συνοδεία άλλων “ακτιβιστών υπέρ των δικαιωμάτων των χρηστών”, επίσης μελών του επιστημονικού συμβουλίου του ΕΟΠΑΕ, γνωστοί για τη δράση τους στην ωραιοποίηση της χρήσης ουσιών και στην εκμάθηση των νέων για το πώς να κάνουν χρήση ναρκωτικών με “ασφάλεια” δια του live παραδείγματος… Μέσα σε χιλιάδες λοιπόν απόφοιτους του ΚΕΘΕΑ, επιλέχθηκε “τυχαία” ο συγκεκριμένος κύριος ως “πρώην μέλος” που καταγγέλλει τα “βασανιστήρια” που έζησε στο ΚΕΘΕΑ.
Έπειτα από τις φρικτές διαστρεβλώσεις που ακούστηκαν, ακολούθησε δεύτερο επιτηδευμένο ρεπορτάζ από τον ίδιο τηλεοπτικό σταθμό, όπου πήρε τη σκυτάλη ο κ. Θεοχάρης, διορισμένος πρόεδρος του ΕΟΠΑΕ, για να επιβεβαιώσει φυσικά τα παραπάνω και να μας «πείσει» ότι δήθεν εδώ και 4 δεκαετίες η θεραπεία δεν γινόταν σωστά, ενώ τώρα με τον ΕΟΠΑΕ όλα βαίνουν καλώς… Ο στόχος να αμαυρώσουν ανέντιμα στη συνείδηση της ελληνικής κοινωνίας τα στεγνά προγράμματα, ώστε να περάσουν αναίμακτα τα σχέδιά τους για πλήρη διάλυση του κοινωνικού δικαιώματος για δημόσια, δωρεάν απεξάρτηση, είναι προφανής, χυδαίος και επικίνδυνος.
Η παραπάνω τακτική συνοδεύεται στο εσωτερικό του ΕΟΠΑΕ με την τρομοκράτηση και τιμωρία εργαζομένων με δυσμενείς μεταθέσεις και κλήσεις σε απολογία, όπως προσφάτως του εργαζόμενου Σόφη Γιώργου που έκανε το αυτονόητο, δηλαδή διεκδίκησε το δικαίωμά του να εργάζεται με ασφάλεια και με σαφές επιστημονικό πλαίσιο.
Υπάρχουν και αρκετά άλλα παρόμοια περιστατικά που έχουν έρθει σε γνώση μας για τα οποία συνολικά κρούουμε τον κώδωνα του κινδύνου, μιας και όλα αφορούν ωμές παρεμβάσεις της διοίκησης στο επιστημονικό έργο στη λογική “δεχόμαστε τα πάντα, κανένα όριο, αρκεί να μένει κόσμος στις δομές”, καλώντας τελικά τους θεραπευτές να συντηρούν την χρήση και τις συμπεριφορές που προκύπτουν από αυτήν αντί να τις αλλάζουν, με κίνδυνο για την ασφάλειά τους αλλά και την ασφάλεια των ίδιων εξαρτημένων.
Δυστυχώς τους κύριους διοικούντες και κυβερνώντες το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να καταστήσουν τον τομέα της απεξάρτησης άλλο ένα κερδοφόρο πεδίο για τα συμφέροντα που εξυπηρετούν. Δεν είναι ότι δεν ξέρουν τα διαχρονικά θετικά αποτελέσματα των στεγνών προγραμμάτων. Τα χτυπούν με λύσσα και ας τα κατάργησαν τυπικά γιατί τα φοβούνται!
Φοβούνται τη δύναμη που αποκτά ο άνθρωπος όταν σηκώνει ψηλά τη ματιά του και βλέπει καθαρά όλους τους λόγους που τον έστρεψαν στη χρήση. Φοβούνται τη δύναμη της ομάδας που λειτουργεί σαν μια γροθιά παλεύοντας για έναν κοινό σκοπό. Φοβούνται μυαλά καθαρά και συνειδήσεις στέρεες, αποφασισμένες να ξεπεράσουν όποιο εμπόδιο εμφανιστεί μπροστά τους. Αυτά δημιουργεί η στεγνή θεραπεία. Ανθρώπους και συστήματα που δεν χειραγωγούνται πλέον εύκολα.
Η απεξάρτηση είναι μία μακρά, σκληρή και επώδυνη διαδικασία. Ο εξαρτημένος καλείται να αλλάξει όλες εκείνες τις συμπεριφορές που τον οδήγησαν στη χρήση. Καλείται να αλλάξει ριζικά σαν άνθρωπος, να επαναπροσδιορίσει τη θέση του μέσα στην κοινωνία, διαφορετικά, αργά ή γρήγορα θα επιστρέψει στον κόσμο των εξαρτήσεων.
Στις θεραπευτικές κοινότητες αξιοποιούνται όλα τα επιστημονικά θεραπευτικά εργαλεία, που βοηθούν έναν άνθρωπο να αλλάξει. Αυτά είναι ποικίλα και εφαρμόζονται προσωπικά και εξατομικευμένα στον κάθε θεραπευόμενο ανάλογα με τις ανάγκες που έχει, προκειμένου να βοηθηθεί στον τιτάνιο αγώνα που κάνει. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι εδώ και 40 χρόνια μόνο ευγνωμοσύνη εκφράζεται από τους λήπτες υπηρεσιών και τις οικογένειες τους προς τα στεγνά θεραπευτικά προγράμματα.
Μακάρι να μη χρειαστεί κανείς τη στεγνή θεραπεία, αλλά αν τη χρειαστεί πρέπει να είναι εκεί και να υπάρχει.
Καλούμε τους εργαζόμενους, τους θεραπευτές μας, τους γονείς και τους συλλόγους οικογένειας να καταγγέλλουν τέτοια περιστατικά και να τα γνωστοποιούν δημοσίως.
Είμαστε αλληλέγγυοι μαζί τους όλοι μια γροθιά!
Δεν θα μας φιμώσουν δεν τρομοκρατούμαστε!
Θα μας βρουν απέναντί τους!
Καλούμε τον ελληνικό λαό να σταθεί πλάι μας στον αγώνα για την υπεράσπιση της στεγνής θεραπείας. Η ύπαρξη και διάσωση της φιλοσοφίας των στεγνών προγραμμάτων είναι ανυποχώρητος αγώνας ενάντια στην ίδια την εξάρτηση.
