Αλληλεγγύη με τους κυνηγημένους και τις εκτοπισμένες ανά τον κόσμο.
Ό,τι έχουμε είμαστε εμείς.
Την Κυριακή 6 Ιουλίου, πρωτοβουλία μελών της Συνέλευσης Αλληλεγγύης στο
Παλαιστινιακό Λαό Ηρακλείου βρεθήκαμε νότια του νομού μας, δυτικά του
Λέντα, στη Δυσκό (Δυτικό).
Τις πρώτες πρωινές ώρες βάρκα με 67 μετανάστες, ανάμεσά τους και αρκετά
ανήλικα παιδιά, προσεγγίζει και καταφέρνει να βγει στη στεριά, στην
παραλία που είχαμε διανυκτερεύσει κι εμείς με τα παιδιά μας.
Σε αυτό που εξελισσόταν μπροστά μας πράξαμε αντανακλαστικά και άμεσα,
όπως θα έπραττε κάθε ελεύθερος άνθρωπος, σταθήκαμε δίπλα σε αυτούς τους
ανθρώπους με ότι μέσο διαθέταμε (νερό, τροφή, υπόδηση).
Μοιραστήκαμε με
μεγάλη συγκίνηση αυτήν τη στιγμή μαζί τους. Βιώσαμε την ευλογία και τη
χαρά των κατατρεγμένων και επιζώντων, έπειτα απο 38 ώρες ταξίδι σε μια
βάρκα, η οποία έμοιαζε ξεχειλισμένη από ανθρώπους.
Παραμείναμε αυτόπτες
μάρτυρες της διαδικασίας μεταφοράς τους στο Ηράκλειο. Συγχρόνως,
ενημερωνομαστε ότι άλλες τρεις βάρκες έχουν φτάσει σε κοντινές παραλίες
σε Αγία Γαλήνη, Καλούς Λιμένες και Λούτρα.
Τα παραπάνω συμβάντα, γνωρίζουμε πολύ καλά ότι δεν αποτελούν εξαίρεση,
αντιθέτως, μια καθημερινότητα ειδικά τον τελευταίο καιρό και για το νησί
της Κρήτης. Ετσι, θα θέλαμε να προσθέσουμε ένα κάλεσμα στα
αντανακλαστικά των ταξιδευτών και κατοίκων του νησιού μας.
Οι άνθρωποι και τα παιδιά αυτά, είναι επιζήσαντες από ένα μεγάλο και
επικίνδυνο ταξίδι αναζήτησης στεριάς. Οι λόγοι που κάποιος αφήνει το
βιός του και μπαίνει σε μια βάρκα, χωρίς να έχει διασφαλιστεί ότι θα
επιβιώσει, είναι εύκολο να νιώσει κανείς/ καμία, ότι δεν είναι απλοί.
Σημαίνει ότι εκεί που βρίσκεται κινδυνεύει άμεσα.
Αν βρεθείτε σε αντίστοιχη στιγμή με μας, σας καλούμε να βοηθήσετε τους
συνανθρώπους μας με κάθε τρόπο. Να δημιουργήσετε, όσο μπορείτε ένα “τόξο
αλληλεγγύης” για τους πρόσφυγες.
Να γίνετε ένα μικρό ανάχωμα
αξιοπρέπειας και ανθρωπιάς. Μη θεωρήσετε δεδομένο ότι το ελληνικό
κράτος, -ενώ λαμβάνει ευρωπαϊκά κονδύλια για το συγκεκριμένο σκοπό-,
έχει μεριμνήσει κιόλας. Αλλά να δώσετε στους κατατρεγμένους την φροντίδα
που θα αναλογούσε και σε σας, αν είχατε κάνει τον ίδιο άθλο ζωής και
θανάτου. Να ακούσουμε τις ιστορίες τους, αντί να νομίσουμε ότι ξέρουμε.
Από την άλλη, οι άνθρωποι που βλέπουν ως απειλή τους ταλαιπωρημένους,
δεν έχουν αντιληφθεί την απειλή των πολέμων των κρατών. Δεν αντέχουν
μάλλον να κάνουν τη σύνδεση μεταξύ της Βάσης του Νάτο στη Σούδα και των
βαρκών με πρόσφυγες. ‘Ισως γιατί έπειτα, θα πρέπει να αναγνωρίσουν και
τις ευθύνες που εχουν ως κατοίκοι της Κρήτης.
Ας επιλέγουμε πάντα, να ακούμε τις φωνές των κατατρεγμένων, ενώ τις
άλλες φωνές -αυτές που δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα όμορφο στην
ιστορία του νησιού μας-, ας τις απομονώνουμε.
Κάτοικοι και παραθεριστές
των σημείων που φτάνουν οι προσφυγικές βάρκες -θα ήταν πρόσφορο- να
γίνουμε μια γροθιά, για να υπηρετήσουμε την αλληλεγγύη του νησιού μας κι
όχι το κέρδος και την απανθρωπιά. Να διασφαλίσουμε εμείς ότι θα
καλυφθούν οι πρώτες ανάγκες των συνανθρώπων μας, να είναι το χαμόγελο
μας η πρώτη εικόνα τους, να είμαστε εκεί για να μην πληγωθούν παραπάνω
ταλαιπωρημένα παιδιά.
Η γη μας είναι αντιφασιστική γή προσφυγιάς, πρόσμιξης, ξενιτεμού,
αντίστασης κι αλληλεγγύης. Πώς θα μπορούσε να εξελιχθεί διαφορετικά
άλλωστε, σε ένα γεωγραφικό “σταυροδρόμι” πολιτισμών. Η ιστορία του
νησιού το δηλώνει σε όλη την πορεία της. Ας μην επιτρέψουμε να
μετατραπεί σε κανιβαλιστικό χώρο, αλλά να κερδίσει πάλι ο πολιτισμός της
ανθρωπιάς και αδελφοσύνης των λαών.
‘Αλλωστε, αν το ζυγίσουμε αντικειμενικά, η μεγαλύτερη απειλή της Κρήτης
είναι ο εξευγενισμός των γειτονιών μας και ο υπερτουρισμός. Αυτά
απειλούν την διαβίωση των κατοίκων του νησιού (αυξημένα ενοίκια,
υποβάθμιση καθημερινότητας, μειωμένες κοινωνικές παροχές, υποβάθμιση
περιβάλλοντος, σκέπασμα των αρχαίων ανακαλύψεων και της ιστορίας του
μέρους μας από πισίνες, αεροδρόμιο, καζίνο και πολλά άλλα).
Αυτά τείνουν
να μετατρέψουν το νησί σε μια επιχειρηματική και πολεμική, -νεκρή από
κατοίκους- ζώνη, κι όχι οι κατατρεγμένοι.
‘Οσο για τη “συζήτηση” κλειστών και “ανοικτών” δομών στην Κρήτη, και τον
δημόσιο διάλογο – απόπατο πάνω στη θεματική από υπουργούς,
δημοσιογράφους μέχρι και ντόπιους κατοίκους, θα θέλαμε να θυμίσουμε ότι
υπάρχει πάντα η δοκιμασμένη λύση της διεκδίκησης προγράμματος που να
στηρίζεται στην ενσωμάτωση των ανθρώπων που θα μείνουν στο νησί μας,
δίνοντας τους σπίτι με χαμηλό ενοίκιο και δουλειά.
Πράγμα που θα
βοηθήσει και την κοινωνία μας να εμπλουτιστεί και να απορρίψει το
ρατσιστικό δηλητήριο, που καίει και αυτόν που το παράγει αλλά και τον
αποδέκτη. Να αρνηθεί να ενσωματώσει την κρατική προσπάθεια
“ποινικοποίησης της φτώχειας” στη συνείδηση της, γιατί αυτό αποδυναμώνει
και την ίδια την κοινωνία μας και τους αγώνες της.
Μόνο οι λαοί θα σώσουν τους λαούς!
Αξιοπρέπεια και αλληλεγγύη στους προσφυγες και στα ξενάκια του τόπου
μας.
Λευτεριά στην Παλαιστίνη και σε όλους τους λαούς κι ανθρώπους που
αντιστέκονται στη λήθη, τον αυταρχισμό και τη μισαλλοδοξία.
