Του Αλέκου Μαρινάκη, μέλους του Γραφείου ΕΠ Κρήτης του ΚΚΕ και επικεφαλής της «Λαϊκής Συσπείρωσης» Κρήτης
Και τι δεν κάνει η περιφερειακή αρχή Κρήτης των ΠΑΣΟΚ – ΝΔ και ο ίδιος ο περιφερειάρχης προκειμένου να βγάλουν λάδι την αντιλαϊκή πολιτική κυβέρνησης – ΕΕ, για να στηρίξουν τον κοινό στόχο της κερδοφορίας του κεφαλαίου.
Άλλωστε, τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ στην περιφερειακή αρχή «τιμούν», και με αυτόν τον τρόπο, το κόμμα τους, που καταβάλλει την αντίστοιχη υπερπροσπάθεια στη βουλή -μαζί με το υπόλοιπο μπλοκ της συναίνεσης και των ντεμέκ αντισυστημικών- παρέχοντας πολιτική νομιμοποίηση ή και τις απαραίτητες ψήφους στην αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Και πώς θα μπορούσε να γίνει αλλιώς αφού κοινή στρατηγική τους είναι η στήριξη του καπιταλιστικού κέρδους και της πολεμικής προετοιμασίας, θυσιάζοντας τις ανάγκες των πολλών για τα κέρδη των λίγων.
Εν προκειμένω, η περιφερειακή αρχή πρωτοστατεί στην προσπάθεια ξεπλύματος της αντιλαϊκής πολιτικής κυβέρνησης – ΕΕ για τη διαχείριση των υδάτων και τον ΒΟΑΚ. Στο πρόσφατο περιφερειακό συμβούλιο, στις 15 Μάη, ο περιφερειάρχης αναφέρθηκε στα παραπάνω θέματα, διανθίζοντας τα και με το απαραίτητο υμνολόγιο για την ΕΕ.
Ωστόσο, από τη «μεγάλη μέρα για την Κρήτη», που πανηγυρίζει η περιφερειακή αρχή για τον ΒΟΑΚ, το μόνο σίγουρο είναι ότι δε θα βγουν όλοι κερδισμένοι. Η ικανοποίηση των συγχρόνων αναγκών του λαού για ΒΟΑΚ από την Κίσσαμο ως τη Σητεία, σύγχρονο και ασφαλή για τους κατοίκους και επισκέπτες της Κρήτης, χωρίς διόδια, ενταγμένο σε σχέδιο για συνολικά δημόσιο και αναβαθμισμένο οδικό δίκτυο σε όλη την Κρήτη (ΝΟΑΚ, υφιστάμενο ενδοπεριφερειακό κ.τ.λ.)., δεν μπορεί να συνδυαστεί με την ικανοποίηση της κερδοφορίας του κεφαλαίου, των επιχειρηματικών ομίλων, που βλέπουν στο έργο ένα ακόμα πεδίο κερδοφορίας.
Αυτή είναι η μεγάλη αλήθεια και αυτή εξηγεί και γιατί η ίδια η χάραξη -στο ζύγι «κόστους-οφέλους»- δεν φτάνει σήμερα μέχρι τη Σητεία και δημιουργεί μια σειρά προβλήματα, διχοτομούνται οι πόλεις (Ηράκλειο, Ρέθυμνο, Χανιά) και εγείρονται και σοβαρά προβλήματα πολιτικής προστασίας. Αυτή εξηγεί και το γιατί ο ΒΟΑΚ δεν ήταν, τόσες δεκαετίες, στον σχεδιασμό των κυβερνήσεων και το γιατί συνολικά δεν γίνονται έργα οδικής ασφάλειας, παρά τον βαρύ φόρο αίματος που πληρώνει ο κρητικός λαός.
Απέναντι σε αυτήν την πολιτική, ο λαός της Κρήτης ξεσηκώνεται από τη μια άκρη της Κρήτης έως την άλλη, βάζει στο επίκεντρο τις ανάγκες του, ενάντια στους αντιλαϊκούς σχεδιασμούς και για τη χάραξη του ΒΟΑΚ και τα χαράτσια των διοδίων (και άμεσα και έμμεσα από τον κρατικό προϋπολογισμό).
Όσο για τα έργα αξιοποίησης του υδάτινου δυναμικού, τις κυβερνητικές εξαγγελίες για τις οποίες καυχιέται ο περιφερειάρχης, πρόκειται για ρεκόρ κοροϊδίας, την ώρα που ο κόσμος λέει το νερό νεράκι. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι έργα αναγκαία για φτηνό, επαρκές, ποιοτικό πόσιμο νερό, όπως και έργα άρδευσης για φτηνό νερό, σε ποσότητα που να καλύπτει τις ανάγκες των βιοπαλαιστών αγροτών, δεν είναι «επιλέξιμα» για τις κυβερνήσεις και την Ευρωπαϊκή Ένωση ούτε για την Τοπική Διοίκηση, όταν δεν υπηρετούν τα κέρδη των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων.
Τα πολυδιαφημισμένα χρηματοδοτικά εργαλεία, (ΕΣΠΑ, ΤΑΑ, κτλ) ανέκαθεν προορίζονταν και προορίζονται ως χρήμα με τη σέσουλα για τους ομίλους, για να εξασφαλίζουν εγγυημένα κέρδη στο κεφάλαιο, ενώ απορρίπτονται αναγκαία έργα ύδρευσης και άρδευσης.
Παραδείγματα υπάρχουν πολλά, με έργα στην Κρήτη που έχουν έτοιμες μελέτες ακόμη κι από το 1990 και όμως μένουν στα συρτάρια, όπως και τα έργα για την αντιπλημμυρική, αντιπυρική και αντισεισμική προστασία του νησιού. Κι όταν γίνονται, σχεδιάζονται με τέτοιο τρόπο που να εκτοξεύουν το κέρδος των ομίλων και να επιβαρύνουν τον λαό, άμεσα μέσω της τιμολογιακής πολιτικής και έμμεσα μέσω των προϋπολογισμών, όπως η υλοποίησή τους με ΣΔΙΤ, επεκτείνοντας την αντίληψη της ανταποδοτικότητας και επιβαρύνοντας τον λαό.
Επιπλέον, μαγειρεύεται, εδώ και καιρό, από κυβέρνηση – περιφέρεια η μεγάλη μπίζνα με το νερό, η παράδοση της διαχείρισης των υδάτων της Κρήτης σε ανώνυμη εταιρεία, όπως έγινε στη Θεσσαλία, που σημαίνει ότι το νερό οδεύει προς απελευθέρωση και περαιτέρω εμπορευματοποίηση.
Αναφορικά με τα εγκώμια στην ΕΕ, στα οποία συγκλίνουν οι δυνάμεις από όλο το φάσμα της αστικής πολιτικής, δεν μπορούν να κρύψουν ότι η σάπια και αντιδραστική ΕΕ είναι μια ιμπεριαλιστική συμμαχία που συγκροτείται από διαφορετικά αστικά κράτη που το καθένα έχει ως πρώτιστο καθήκον την υπεράσπιση των δικών του επιχειρηματικών ομίλων. Αυτό δεν αλλάζει.
Η ΕΕ ήδη δίνει πακτωλούς δισεκατομμυρίων ευρώ στα μονοπώλιά της. Από το «καθαγιασμένο» Ταμείο Ανάκαμψης, το Ταμείο «Κοινωνικής Συνοχής» (!), τις χρηματοδοτήσεις ύψους 800 δισ. στην πολεμική οικονομία στο πλαίσιο προετοιμασίας για γενικευμένη σύγκρουση, μέχρι τα εκατοντάδες δισ. για να «κλείσει» την ψαλίδα στις νέες τεχνολογίες με τους ανταγωνιστές της (ΗΠΑ, Κίνα κ.λπ.).
Η λειτουργία του Ταμείου Ανάκαμψης που έχει ευαγγέλιο η περιφερειακή αρχή αντιγράφει τα μνημόνια (εκταμίευση κονδυλίων ανάλογα με την πορεία των αντιλαϊκών μεταρρυθμίσεων), γι’ αυτό δικαίως το εργατικό – λαϊκό κίνημα το έχει χαρακτηρίσει «υπερμνημόνιο». Ένα από τα πολλά μνημόνια διαρκείας που έχουν φορτώσει στην πλάτη του λαού η ΕΕ, το κεφάλαιο, οι κυβερνήσεις και τα κόμματά τους. Αυτή είναι η ΕΕ της «δημοκρατίας» και των «δικαιωμάτων»…
«Ψιλά γράμματα» όλα τα παραπάνω για την περιφερειακή αρχή, που λειτουργεί στήνοντας αναχώματα εγκλωβισμού των συνειδήσεων, για την πιο αποτελεσματική εφαρμογή της ματωμένης στρατηγικής ΕΕ- Κυβερνήσεων- κεφαλαίου.
Το συμπέρασμα είναι ένα : Από τη μια είναι οι εργαζόμενοι, οι αγρότες, η νεολαία, οι λαϊκές οικογένειες της Κρήτης και από την άλλη τα κέρδη των ομίλων. Δύο κόσμοι που δεν τέμνονται πουθενά.
Το αναγκαίο σήμερα για τον λαό και τη νεολαία, για να βρεθούν στο προσκήνιο οι δικές τους ανάγκες, είναι να ανασυνταχθεί, μέσα στον οργανωμένο αγώνα, το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, να οργανωθεί η αντεπίθεση.
Και, κόντρα στις επιδιώξεις να παραμένει ο λαός θεατής, να οικοδομεί τη δική του συμμαχία για να αναμετρηθεί με τη στρατηγική του κεφαλαίου. Για να ανοίξει ο δρόμος της ανατροπής του συστήματος που δεν αφήνει τον λαό να ανασάνει, για να ζει ο λαός πραγματικά καλύτερα, με βάση τον πλούτο που παράγει και που με τη δική του εξουσία μπορεί να ξεμπερδεύει με τη βαρβαρότητα των κερδών και του πολέμου.
