«Κάθε λεπτό επικοινωνίας μαζί του καταργούσε το χωροχρόνο».
«Ο Μάνος Ελευθερίου, ήταν ο εραστής του απροσδόκητου, θιασώτης του ετοιμόγκρεμνου, λάτρης του απολησμονημένου, ανάδοχος παραγκωνισμένων κομπάρσων και συλλέκτης ανεπίδοτων ηδονών Τα ποιήματά του είναι οι κραυγές μιας ψυχής προδομένης αλλά περήφανης, σαν την ψυχή του λαού μας, με τις ταπεινώσεις και τους αγώνες του».
Με αυτόν ακριβώς το τρόπο, σκιαγραφεί τον Μάνο Ελευθερίου ο συγγραφέας Θωμάς Κοροβίνης στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία στις 16 Οκτωβρίου του 2010.
«Κοιτάζω τα βλέμματα των ανθρώπων, βλέπω το φόβο τους». Συνήθιζε να λέει ο Μ. Ελευθερίου. «Είναι πολύ άσχημο πράγμα η απόλυτη μοναξιά είτε κάποιος την επέλεξε είτε του προέκυψε μέσα από απώλειες. Εισπράττω συχνά αγάπη από τον κόσμο. Με χαροποιεί ένα καλό βιβλίο, ωραίοι άνθρωποι που είναι γύρω μου και επικοινωνώ, μια καλή κουβέντα. Σου λέει η γειτόνισσα το βραδάκι για παράδειγμα «άντε, καλό ξημέρωμα». Τι ωραίο που είναι αυτό ε; Για σκέψου το. «Να έχεις καλό ξημέρωμα», τι ωραία ευχή!»
«Κάθε λεπτό επικοινωνίας μαζί του καταργούσε το χωροχρόνο». Γράφει για το Μάνο Ελευθερίου ο ποιητής και φιλόλογος Σπύρος Αραβανής.
«Έπρεπε να έχεις ακέραιες όλες σου τις αισθήσεις, κρατημένη την ανάσα και τους παλμούς σου σε γρήγορο ρυθμό για να μπορείς να διασχίσεις μαζί του όλη αυτή τη διαχρονικότητα και διακειμενικότητα που χαρακτήριζε τη σκέψη του, απότοκα της απίστευτης ευρυμάθειας και της ασκημένης του μνήμης. Σου μιλούσε και –συνομιλούσε– για λογοτεχνικούς ήρωες σαν να ήταν πρόσωπα της διπλανής πόρτας. Για επώνυμα και ανώνυμα πρόσωπα του Εμφυλίου με λεπτομέρειες που μόνο ένας εξειδικευμένος ιστορικός θα μπορούσε να γνωρίζει. Ο Μανος είχε το ταλέντο του ραβδοσκόπου, να ανιχνεύει συνεχώς τα μέταλλα, ως υλικά της δικής του ιστορίας. Μια ιστορία γεμάτη από λέξεις.
Όπως τα «καφενεία», το «χιόνι», τα «σπίτια», τα «αηδόνια», οι «φυλακές», το «τραγούδι», οι «άγγελοι», οι «φίλοι, ο «Παράδεισος», η «Παναγία», τα «μαλάματα», μερικά δηλαδή από τα ακρογωνιαία σύμβολα της στιχουργικής του παραγωγής».
«Δίπλα μας γίνονται τα θαύματα», γράφει ο Ελευθερίου. «Τα θαύματα, που μας χρειάζονται σαν αντίδοτα αυτού του φαρμακωμένου καιρού. Το παρελθόν μας κρύβει τα αποτρόπαια. Τα σπάνια πράγματα έρχονται από το παρελθόν. Κάτι σπάνιο, κάτι μοναδικό, κάτι κυρίως ξαφνικό, που σου λύνει τα πόδια. Οι λύσεις έρχονται πάντα μετά από πολλά χρόνια, χωρίς να σημαίνει ότι σου λύνονται τα προβλήματα».
«Προσεύχεστε.. Αργά τη νύχτα, όταν τελειώσουν οι νοσοκόμες τη βάρδια τους και περιμένουν εκείνες που θα πάρουν τη θέση τους» γράφει ο Μ Ελευθερίου σε κείμενο του με τίτλο, Αργά τη νύχτα.
«Αργά τη νύχτα όταν οι άρρωστοι παρακαλούν να επιστρέψουν στα σπίτια τους. Αργά τη νύχτα όταν επιστρέφουν από τις ερημιές οι ταξιτζήδες με την ψυχή στο στόμα που γλίτωσαν το μαχαίρωμα από ψυχοπαθείς, από ληστές κι από τυραννισμένους ναρκομανείς. Αργά τη νύχτα, πολύ αργά, όταν οι δικτάτορες δεν έχουν ύπνο και σε μια παράκρουση βλέπουν σε κάποιο δίσκο το κομμένο κεφάλι της Μαρίας Αντουανέτας να τους μιλάει στα γαλλικά και να τους ιστορεί την ασυδοσία που επικρατεί στον Κάτω Κόσμο. Κι εκείνοι που δεν καταλαβαίνουν παρά μόνο τα μισά απ’ όσα λέει, γιατί όταν ήταν μαθητές κορόιδευαν τις δασκάλες των γαλλικών και εντούτοις περνούσαν τις τάξεις με μέσον – Προσεύχεστε».
ΠΗΓΗ: ΠΑΤΡΙΣ
