Κρίμα είναι. Τόσος κόπος, τόση προσπάθεια να σταθεί στα πόδια του το δημόσιο σύστημα υγείας και τώρα το αφήνουμε να γκρεμιστεί ξανά. 24000 χιλιάδες διορισμοί από το 2015 ως το 2019, για να εξασφαλιστεί η λειτουργία του εγκαταλελειμμένου συστήματος από τις τότε μνημονιακές κυβερνήσεις. Ένα σύστημα πού έζησε τις πιο μαύρες μέρες του από το 2010 ως το 2014.
Είχε μείνει χωρίς γιατρούς, λόγω συνταξιοδοτήσεων, χωρίς κανένας να αντικατασταθεί, οι μισθοί και οι αμοιβές των εφημεριών είχαν μειωθεί κατά το ένα τρίτο, ο όγκος της δουλειάς είχε διπλασιαστεί και οι νέοι γιατροί δεν εύρισκαν ούτε τρόπο ούτε λόγο να μείνουν στην χώρα. Έφυγαν μαζικά έξω 13.000 χιλιάδες νέοι γιατροί και συνεχίζουν να φεύγουν γιατί δεν υπάρχει κίνητρο κανένα για να μείνουν.
Και αναρωτιέμαι. Δεν ακούει κανείς στο υπουργείο υγείας;; Είναι δυνατόν; Δεν βλέπουν ανακοινώσεις νοσοκομείων, δεν διαβάζουν ανοικτές επιστολές, δεν έχουν ενημέρωση;
Φυσικά και πιστεύω ότι έχουν γνώση των θεμάτων, μετά από έξι μήνες στο υπουργείο. Αλλά, έχουν επιλέξει και πολιτική και στρατόπεδο. Και η πολιτική αυτή στηρίζει μόνο την ιδιωτική πρωτοβουλία.
Νοσοκομεία απαξιωμένα σημαίνει ενίσχυση των εσόδων των ιδιωτικών κέντρων.
Όλες οι κινήσεις και η νομοθεσία της νεοφιλελεύθερης κυβέρνησης μέχρι τώρα ευνοούν τα μεγάλα εισοδήματα και το επιχειρηματικό κεφάλαιο. Δεν περιμένω να είναι διαφορετικά για την δημόσια υγεία. Όμως κρατείστε λίγο τα προσχήματα γιατί στα νοσοκομεία προσφεύγουν φτωχοί συνάνθρωποι μας με σοβαρά προβλήματα υγείας, που δεν έχουν άλλη διέξοδο.
Έχουν ακυρωθεί όλες τις προκηρύξεις που είχαν προγραμματιστεί για είσοδο νέων γιατρών και δεν έχουμε κανένα νέο για το αν και πότε θα γίνουν.
Τα περισσότερα περιφερειακά νοσοκομεία έχουν τμήματα που σε λίγο δεν θα μπορούν στοιχειωδώς να λειτουργήσουν . Η διαδικασία των προκηρύξεων χρειάζεται ένα χρόνο τουλάχιστον για ολοκληρωθεί από την μέρα που θα βγεί στον αέρα.
Υπουργέ, κ Κικίλια, δεν προλαβαίνουμε. Κοιτάξτε λίγο τα νοσοκομεία. Δεν μπορούμε να κάνουμε 10 και 15 εφημερίες το μήνα και μάλιστα χωρίς καμιά ευνοϊκή προοπτική. Δεν γίνεται να εφημερεύουν τα τμήματα με δυο και τρεις γιατρούς. Θα φύγουν κι αυτοί που είναι μέσα. Δεν ζητήσαμε αύξηση μισθού, προσλήψεις προσωπικού ζητάμε. Δεν αντέχει κανένας άνθρωπος τόσα ξενύχτια, με τόσο άγχος και τέτοια ευθύνη πάνω στη ζωή του άλλου ανθρώπου.
Το κράτος που δεν στηρίζει καθολικά τους ανθρώπους του σε θέματα υγείας είναι απάνθρωπο, τρομακτικό, αντιδημοκρατικό και συνειδητά καταστροφικό για τους ασθενείς και τους αδύναμους. Η πολιτική υγείας καθορίζει ποιος θα ζήσει και ποιος θα πεθάνει.
Κι εμείς οι δημόσιοι λειτουργοί δεν θα γίνουμε ‘’συνένοχοι στο φόνο’’.
Νταουντάκη Ειρήνη
Δ/α Νεφρολογικού τμήματος
Γ Ν Ρεθύμνου
