25 Νοεμβρίου.
Μια μέρα που φωτίζει όσα τόσες γυναίκες έζησαν σιωπηλά.
Σήμερα υψώνουμε φωνή για όλες εκείνες που τη σίγησαν· για όλες εκείνες που τους τη σίγησαν βίαια.
Για κάθε γυναίκα που φοβήθηκε, που πληγώθηκε, που ένιωσε μόνη.
Και για κάθε γυναίκα που αξίζει, χωρίς όρους, σεβασμό, ελευθερία, ζωή.
Η βία δεν είναι προσωπική ιστορία.
Είναι μια πληγή που μας αφορά όλους.
Και ήρθε η ώρα να κλείσει. Οριστικά.
Ο ΟΗΕ μάς καλεί να φωτίσουμε τον κόσμο πορτοκαλί, να ρίξουμε φως εκεί όπου για χρόνια κυριαρχούσε η σκιά.
Να δώσουμε σε κάθε γυναίκα το μήνυμα:
Δεν είσαι μόνη. Δεν θα είσαι ποτέ ξανά μόνη.
Στις 16 Days of Activism – αλλά και σε κάθε μέρα που ακολουθεί – στεκόμαστε δίπλα σε κάθε γυναίκα, όχι από οίκτο, αλλά από δύναμη.
Όχι από φόβο, αλλά από αλήθεια.
Όχι για μια μέρα. Για πάντα.
Για τη λύτρωση, για την προστασία, για τη δικαιοσύνη…
Για τον κόσμο που αξίζουμε.
Όλες οι γυναίκες έχουν δικαίωμα να ζουν χωρίς φόβο.
Και καμία πράξη βίας δεν είναι “μικρή”.
Καμία πληγή δεν είναι “ιδιωτική”.
Καμία σιωπή δεν είναι τυχαία.
Και σήμερα στεκόμαστε όλες και όλοι μαζί:
με μία φωνή, μία ανάσα, μία αλήθεια.
Φτάνει.
Φτάνει με τον φόβο που δεν ειπώθηκε.
Φτάνει με τις πληγές που κρύφτηκαν.
Φτάνει με τη σιωπή που έγινε συνήθεια.
Αλλάζουμε την ιστορία, όχι στα λόγια, αλλά με το θάρρος να βλέπουμε, να ακούμε, να προστατεύουμε, να μη στρέφουμε αλλού το βλέμμα.
Χτίζουμε έναν κόσμο όπου καμία γυναίκα δεν θα μετράει τη ζωή της με φόβο, κανείς δεν θα την αμφισβητεί, κανείς δεν θα τη μειώνει, κανείς δεν θα τη βλάπτει.
Έναν κόσμο όπου κάθε γυναίκα θα αναπνέει ελεύθερα — χωρίς να απολογείται για την ύπαρξή της, χωρίς να ζητά χώρο, χωρίς να συρρικνώνεται για να χωρέσει.
Έναν κόσμο που δεν ανέχεται τη βία. Την τελειώνει.
Γιατί το δικαίωμα στη ζωή, στην ασφάλεια, στην αξιοπρέπεια δεν είναι πολυτέλεια.
Είναι αλήθεια.
Είναι θεμέλιο.
Είναι υπόσχεση.
Και αυτή την υπόσχεση πρέπει να τη δώσει – και να την εγγυηθεί – η Πολιτεία με κάθε μέσο, με κάθε τρόπο.
Με πράξεις, όχι με δηλώσεις.
Γι’ αυτό σήμερα, αυτή η υπόσχεση γίνεται δέσμευση.
Και γίνεται δέσμευση μέσα από συγκεκριμένες, αναγκαίες, αδιαπραγμάτευτες πολιτικές:
i. Θεσμική κατοχύρωση του όρου “γυναικοκτονία” στον Ποινικό Κώδικα.
ii. Επιτάχυνση των δικαστικών διαδικασιών και ενισχυμένη προστασία ανηλίκων σε περιπτώσεις συνεπιμέλειας με κακοποιητές.
iii. Υποχρεωτική, συστηματική εκπαίδευση αστυνομικών και δικαστικών λειτουργών για την αναγνώριση της έμφυλης βίας και την αποτελεσματική αντιμετώπισή της.
iv. Ενίσχυση των υποστηρικτικών δομών – περισσότερα καταφύγια, συμβουλευτικά κέντρα, ψυχολογική και νομική στήριξη στα θύματα.
v. Επέκταση του δικτύου ξενώνων και δομών σε όλη τη χώρα, ώστε η προστασία να μην εξαρτάται από τον ταχυδρομικό κώδικα.
vi. Αυστηρό πλαίσιο συνεργασίας ανάμεσα στο Κράτος, την Τοπική Αυτοδιοίκηση και τις ΜΚΟ, με διαφάνεια, λογοδοσία και επαρκή χρηματοδότηση.
vii. Ενίσχυση των δομών της Γενικής Γραμματείας Ισότητας και των κατά τόπους Συμβουλευτικών Κέντρων (ν. 4604/2019).
viii. Καθολική εφαρμογή της Σύμβασης της Κωνσταντινούπολης χωρίς εξαιρέσεις και καθυστερήσεις.
ix. Προγράμματα εκπαίδευσης και ευαισθητοποίησης για όλες τις ηλικίες – με έμφαση στα σχολεία, στη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση και στη γονεϊκότητα χωρίς έμφυλα στερεότυπα.
x. Συνεργασία με διεθνείς οργανισμούς για ανταλλαγή τεχνογνωσίας και πρακτικών που φτάνουν ως τις πιο απομακρυσμένες περιοχές της χώρας.
xi. Αξιοποίηση κάθε ευρωπαϊκού πόρου για μια εθνική στρατηγική πρόληψης και εκπαίδευσης νέων γενεών μακριά από βία και ανισότητα.
Γιατί η εξάλειψη της έμφυλης βίας δεν είναι δευτερεύον ζήτημα.
Είναι ζήτημα δημοκρατίας, κράτους δικαίου και κοινωνικής δικαιοσύνης.
Και σήμερα, το μήνυμα είναι ένα· και είναι αδιαπραγμάτευτο:
Δεν αφήνουμε καμία γυναίκα πίσω.
Δεν αφήνουμε καμία γυναίκα μόνη.
Ποτέ ξανά.
