Όπως ήταν αναμενόμενο η κυβέρνηση έκανε μια ύστατη προσπάθεια να αρνηθεί ότι έχει πραγματική πολιτική ευθύνη και ενδεχομένως ποινική για το τεράστιο σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ, το οποίο – για να μην ξεχνάμε και την ουσία – απειλεί να υπονομεύει συνολικά και το κύρος της χώρας στην Ευρώπη και τη δυνατότητα των Ελλήνων αγροτών να λαμβάνουν τις επιδοτήσεις που πραγματικά έχουν ανάγκη.
Και το επιχείρησε ακολουθώντας την πεπατημένη να υποστηρίξει ότι «έτσι κάνουν όλοι», δηλαδή ισχυριζόμενη ότι δεν έκανε κάτι διαφορετικό από αυτό που έγινε και επί των προηγούμενων κυβερνήσεων.
Κοντολογίς να υποστηρίξει ότι «αφού το έκαναν όλοι, είμαστε όλοι ένοχοι ή δεν είναι κανείς».
Βεβαίως, αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι όσα έχουν έρθει στο φως από την ευρωπαϊκή εισαγγελία για το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ δεν είναι απλώς ότι κάποιοι παραγωγοί έκαναν ψευδείς δηλώσεις, υποβοηθούμενοι από κάποιους επίορκους δημοσίους υπαλλήλους. Ούτε είναι απλώς το παραδοσιακό πρόβλημα να δηλώνονται «πειραγμένα» στοιχεία για να ληφθούν μεγαλύτερες επιδοτήσεις.
Αυτό που έχει προκύψει από τη δικογραφία για τον ΟΠΕΚΕΠΕ είναι ότι είχε στηθεί ένας κομματικός μηχανισμός της Νέας Δημοκρατίας που οργάνωσε με συστηματικό τρόπο μια διαδικασία δήλωσης ψευδών στοιχείων, εκμεταλλευόμενος τα παράθυρα που άφηνε η ισχύουσα διαδικασία για τις κτηνοτροφικές επιδοτήσεις, με βασικό σκοπό να αλλάξει ο πολιτικός χάρτης σε κρίσιμες εκλογικές περιφέρειες, όπως αυτές της Κρήτης.
Το σχέδιο αυτό ήταν καλά οργανωμένο, είχε σαφή πολιτική στοχοθεσία και δεν υπάρχει περίπτωση να μην το είχαν αντιληφθεί όσοι διετέλεσαν υπουργοί Αγροτικής Ανάπτυξης στην κρίσιμη περίοδο και βεβαίως το ίδιο το Μέγαρο Μαξίμου. Τα στοιχεία που έχουν έρθει στη δημοσιότητα καταδεικνύουν και το πώς είχε στηθεί ο τοπικός «παράλληλος» κομματικός μηχανισμός και τη σαφή πολιτική και εκλογική σκοπιμότητα που είχε. Και τέτοια σχέδια έχουν πάντα «άνωθεν» έγκριση.
Αυτό τεκμηριώνει και την πολιτική ευθύνη της Νέας Δημοκρατίας και την ανάγκη να διερευνηθεί εάν υπάρχει και ποινική ευθύνη των υπουργών που εμπλέκονται.
Όμως, αυτό είναι κάτι που η κυβέρνηση δεν μπορεί να το αντέξει. Εξ ου και ο όλος χειρισμός για να αποφευχθεί η προανακριτική – που θα ήταν ο αναμενόμενος τρόπος αντίδρασης εάν μιλούσαμε όντως για κράτος δικαίου.
Αυτό που παραβλέπει η κυβέρνηση είναι ότι η κοινωνία έχει σχηματίσει γνώμη και δεν περιμένει τον έναν ή τον άλλο κοινοβουλευτικό χειρισμό που επιτρέπει μια κοινοβουλευτική πλειοψηφία που δεν έχει καμία αντιστοιχία με την πραγματική συνθήκη στην κοινωνία.
Η κοινωνία έχει βγάλει την ετυμηγορία της. Και είναι καταδικαστική.
ΥΓ.Η αυτονόητη κοινοβουλευτική τακτική για την αντιπολίτευση σε τέτοιες περιπτώσεις είναι η άρνηση να νομιμοποιηθεί ο κυβερνητικός ελιγμός, άρα η καταψήφιση της κυβερνητικής πρότασης. Ότι σε αυτό το τοπίο υπήρξαν φωνές από την αντιπολίτευση που επέλεξαν να στηρίξουν την κυβερνητική πρόταση, απλώς υπογραμμίζει τελικά τα όρια και την ειλικρίνεια της όποιας αντιπολίτευσής τους.
