Ρέθυμνο:Ένα ποίημα στην εποχή της καραντίνας από μία Γαλλίδα

« ΑΚΟΥΩ ΜΥΡΩΔΙΑ»

Μία γυναίκα της οποίας τα μάτια μοιάζουν με το λυκόφως μιλάει:

« Ο κορωνοϊός δεν θα με σκοτώσει… Ήδη είμαι νεκρή εξαιτίας της φτώχειας, της απελπισίας, της
πείνας».

Η γυναίκα περπατάει και τα βαριά βήματά της σκάβουν το χώμα, καθώς πηγαίνει σε βρώμικα
λασπώδη νερά προκειμένου να βρει κάτι για να θρέψει τα παιδιά της.

Ο καπιταλισμός ,οι τράπεζες, οι πλούσιοι επιχειρηματίες σαν τα κεφάλια της Λερναίας Ύδρας ποτέ
δεν ικανοποιούνται αλλά εξαγοράζουν συνειδήσεις .Με το ένα χέρι δίνουν σ ́ αυτή τη γυναίκα
ελάχιστα σε τροφή, φάρμακα, αγαθά και με το άλλο χέρι την σκοτώνουν..

Όμως, εσύ γυναίκα όπου κι αν βρίσκεσαι, κοίταξε..δεν είσαι μόνη σου!
Κοίταξε τις φωτιές που καίνε στον ορίζοντα, μικρές φλόγες τώρα, γιγάντιες μετά .Είναι ο που λαός
που ανάβει αυτές τις φωτιές για να δώσει την ελπίδα σ ́ εσένα. Είναι ο λαός που δίνει την ώθηση
στη ψυχή σου να πολεμήσεις τον κορωνοϊό. Είναι ο λαός που μάχεται για τα όνειρά σου μέχρι όλα
να γίνουν αληθινά. Τότε η θλίψη σου θα γίνει η σημαία για ένα καινούργιο κόσμο, έναν κόσμο όπου
θα ονειρεύεσαι και δεν θα υπάρχει κανένας που με τη δύναμή του να μπορεί να σε εκμεταλλεύεται
για να κερδίζει όλο και περισσότερα.

Δίνω αυτές τις λέξεις σε σένα γυναίκα με τα σκοτεινά μάτια..Μην κλαις! Η επανάστασή μας θα
σπείρει τους σπόρους στην κατεστραμμένη γη!
Όλοι μαζί μπορούμε ν’ ακούσουμε μυρωδιά!

DANIELLA GOULEY
Σελλιά, Αγίου Βασιλείου, 74060