Στον πάτο της Ευρώπης η Ελλάδα από άποψη παλαιότητας αλλά και συντήρησης οχημάτων.
Η σχέση των Ελλήνων με το αυτοκίνητο είναι παραδοσιακά πολύ στενή. Η ηλικία όμως των οχημάτων που κινούνται στους ελληνικούς δρόμους είναι ήδη πολύ μεγάλη, κάτι που είναι πλέον οφθαλμοφανές, και η κατάσταση επιδεινώνεται διαρκώς, με ό,τι συνεπάγεται αυτό από άποψη ασφάλειας. Κι αυτό μάλιστα σε μια εποχή που τα αυτοκίνητα παλιότερης τεχνολογίας και ιδίως τα αμιγώς βενζινοκίνητα και ντιζελοκίνητα με παλαιότητα γίνονται “κόκκινο πανί” για την ευρωπαϊκή περιβαλλοντική νομοθεσία.
Μεταξύ όλων των μελών της ΕΕ συμπεριλαμβανομένου του Ηνωμένου Βασιλείου και των υπολοίπων χωρών του ενιαίου ευρωπαϊκού εμπορικού χώρου (EFTA), η Ελλάδα έχει τον παλαιότερο στόλο οχημάτων, με μέσο όρο που ήδη ξεπερνά τα 17 έτη. Την Ελλάδα ακολουθεί η Εσθονία με μέση ηλικία αυτοκινήτου τα 16,5 έτη.
Τα πράγματα γίνονται ακόμα χειρότερα, αν στην εξίσωση μπει και ο παράγοντας της συντήρησης των οχημάτων. Το patris.gr μίλησε για τα δεδομένα στον χώρο του αυτοκινήτου με τον Νάσο Μακράκη, μηχανολόγο μηχανικό ΕΜΠ. “Πράγματι η συντήρηση των οχημάτων είναι τομέας όπου πάσχουμε διαχρονικά”, τονίζει ο κ.Μακράκης και συνεχίζει: “ειδικά στην Ελλάδα, αλλά όχι μόνο φυσικά, έχουμε την νοοτροπία ότι όσο παλιώνει το αυτοκίνητό μας, δεν αξίζει να δαπανούμε χρήματα για τη σωστή συντήρησή του, κυριαρχεί δηλαδή μια αίσθηση απαξίωσης του οχήματος, που καταλήγει και σε κινδύνους για την ασφάλειά μας”.
Ο κ.Νάσος Μακράκης
Βασικός παράγοντας που δρα ανασταλτικά στην απόκτηση νέου αυτοκινήτου είναι φυσικά το κόστος σε σχέση με την οικονομική δυνατότητα των ελληνικών νοικοκυριών. “Ειδικά τα τελευταία χρόνια και δη μετά την έναρξη του πολέμου ανάμεσα στη Ρωσία και την Ουκρανία, οι τιμές των αυτοκινήτων αυξήθηκαν πάρα πολύ, δυσκολεύοντας σημαντικά την ανανέωση των οχημάτων για την ελληνική οικογένεια ” επισημαίνει ο Νάσος Μακράκης.
Ο ίδιος συμπληρώνει ότι την περίοδο της πανδημίας που προηγήθηκε, ουσιαστικά είχαμε συνθήκες ελαχιστοποίησης της ζήτησης, με αποτέλεσμα να μπουν “στον πάγο” γραμμές παραγωγής και εξειδικευμένοι εργαζόμενοι. Όταν οι κοινωνίες επέστρεψαν στη συνήθη λειτουργία τους, οι παραγγελίες εκτοξεύτηκαν, με αποτέλεσμα η βιομηχανία να αγκομαχα να ανταποκριθεί, ενώ παράλληλα μειώνονταν σημαντικά οι πρώτες ύλες λόγω του πολέμου. Το αποτέλεσμα ήταν οι μεγάλοι χρόνοι παράδοσης και η μεγάλη αύξηση των τιμών. “Η αγορά σήμερα έχει ισορροπήσει” τονίζει ο κ.Μακράκης, “ωστόσο οι τιμές έχουν μείνει ψηλά. Το αποτέλεσμα είναι ένα μικρό αυτοκίνητο πόλης, από τα 12-13.000 ευρώ που στοίχιζε πριν λίγα χρόνια, σήμερα να πωλείται στα 17:000. Όλοι καταλαβαίνουμε τι σημαίνει αυτό με το επίπεδο εισοδήματος που κυριαρχεί στην Ελλάδα”.
Μόνο μια απόσυρση μπορεί να αλλάξει το τοπίο
Δυστυχώς, σύμφωνα με όσα μας επιβεβαίωσε ο κ.Μακράκης, εδώ και χρόνια δεν υπάρχουν προγράμματα επιβράβευσης για την ανανέωση του στόλου των αυτοκινήτων, με μόνη εξαίρεση ένα πρόγραμμα επιδότησης αγοράς ή leasing για πλήρως ηλεκτρικά αυτοκίνητα. Πρόκειται για το πρόγραμμα “Κινούμαι Ηλεκτρικά” που ανανεώνεται τα τελευταία χρόνια και τώρα βρίσκεται στην τέταρτη φάση του.
Το νέο πρόγραμμα “Κινούμαι Ηλεκτρικά 4” διαφοροποιείται σημαντικά από τους προηγούμενους κύκλους:
– Επιδότηση 3.500 € για κάθε ηλεκτρικό αυτοκίνητο, σημαντικά χαμηλότερη από το ανώτατο όριο των 9.000 € του τρίτου κύκλου.
– Πλαφόν λιανικής τιμής στα 35.000 € προ ΦΠΑ. – Αποκλείονται πολυτελή ηλεκτρικά μοντέλα.
– Δικαίωμα συμμετοχής μόνο για ιδιώτες. Αποκλείονται εταιρείες, επαγγελματίες και νομικά πρόσωπα.
– Κατάργηση επιδότησης για ηλεκτρικά ποδήλατα. Εξετάζεται ο περιορισμός και για τα ηλεκτρικά σκούτερ.
– Συνολικό κονδύλι άνω των 33 εκατ. ευρώ, με στόχο περισσότερες από 10.000 επιδοτούμενες αιτήσεις.
Σύμφωνα με τον Νάσο Μακράκη, με αυτού του τύπου τα προγράμματα είναι αδύνατο να επέλθει οποιαδήποτε σοβαρή ανανέωση του στόλου των αυτοκινήτων που κινούνται στους ελληνικούς δρόμους. Η μόνο ελπίδα είναι μια αναβίωση των προγραμμάτων απόσυρσης ΙΧ οχημάτων στα τέλη της δεκαετίας του 1980 και αρχές της δεκαετίας του 1990, όταν έπρεπε να αντικατασταθούν τα συμβατικά αυτοκίνητα με εκείνα που χρησιμοποιούν αμόλυβδη βενζίνη.
“Ακόμα κι έτσι όμως, πρέπει να συμπεριληφθούν οπωσδήποτε τουλάχιστον τα υβριδικά αυτοκίνητα και όχι μόνο τα αμιγώς ηλεκτροκίνητα, γιατί αλλιώς το κόστος της φόρτισης για όσους δεν διαθέτουν υποδομή φόρτισης είναι απαγορευτικό για όποιον ενδιαφέρεται για το κύριο όχημα μετακίνησης της οικογένειας”. Συνεπώς, μόνο στα πλαίσια ενός πολύ μεγάλου και ρεαλιστικού ευρωπαϊκού προγράμματος εκσυγχρονισμού των αυτοκινήτων στις χώρες μέλη της ΕΕ, που θα ενισχύσει και την ευρωπαϊκή αυτοκινητοβιομηχανία, μπορεί να ωφεληθεί ο μέσος Έλληνας καταναλωτής και οδηγός. Χωρίς ένα τέτοιο πλαίσιο, οι δρόμοι μας θα εξακολουθούν να μοιάζουν ένα μεγάλο “γηροκομείο οχημάτων”.
ΠΗΓΗ: ΠΑΤΡΙΣ
